Natuurlijk lukte het me prompt om haar te laten slapen, de avond nadat ik dit schreef. Het blijft iedere avond en nacht weer de vraag wat ze gaat doen, maar dat is nog altijd beter dan dat je zeker weet dat het hoe dan ook de hel wordt. Soms zijn er ineens stukken avond over. Soms wordt ze ‘s nachts of ‘s ochtends vroeg wakker, denkt ze dat we kunnen gaan spelen en wil ze niet meer in haar eigen bed. Dan nemen we haar maar bij ons, dan lukt het vaak nog wel om even te slapen. Of we slapen op het matras bij haar op de kamer. Als we maar zo veel mogelijk kunnen slapen. Ik probeer ‘s nachts niet te vaak borstvoeding meer te geven omdat ze het niet nodig zou moeten hebben (zeker niet als ze nog extra heeft gehad als wij naar bed gaan) en ik bang ben dat ze er anders te veel aan went, maar dat is nog weleens lastig, omdat we weten dat het vaak wel werkt. Ik weet nu al dat ze op het consultatiebureau volgende maand gaan zeggen dat ze veel te veel voedingen krijgt. Ze geeft wel goed aan wanneer ze wil drinken. Al lang niet meer met Dunstan, maar nu vooral door naar mij toe te komen en ‘zenuwachtig’ te doen.
Ik zou niet weten wanneer ik het zou moeten maken, maar ik voel me vaak schuldig dat S. nog steeds geen fotoalbum heeft. En ik ben er ook wel aan begonnen een tijd geleden, maar het kost veel tijd en ik vind het moeilijk om de eerste foto’s terug te zien, omdat ik dan weer extra voel hoe raar en moeilijk het allemaal was. Na een paar maanden werd het al beter, dus misschien moet ik er juist gewoon even doorheen. Ik wilde ook al heel lang een afdrukje maken van haar hand en voet. Zo klein zijn die al niet meer, maar hoe langer ik ermee zou wachten, hoe minder klein ze natuurlijk zouden zijn. Dus uiteindelijk een recept voor zoutdeeg opgezocht en geprobeerd een afdruk te maken. Redelijk gelukt, afgezien van het feit dat S. er in een onbewaakt ogenblik een hapje van nam. Was ik daar weer van in paniek, want de naam zegt het al, in zoutdeeg zit véél zout en zout is dus héél erg slecht voor baby’s en ik zag haar al helemaal acuut nierfalen krijgen (te veel medische teksten geredigeerd) en er was een hond in Engeland doodgegaan nadat hij kerstversiering van zoutdeeg had opgegeten (nooit googelen op dit soort dingen). Afijn, niks aan haar gemerkt. Ik vind het plooitje bij haar pols zo schattig.
Ze zet nog steeds stapjes langs tafels en dergelijke, steeds beter. Ze heeft alleen nog niet begrepen dat ze niet op kan staan zonder haar handen te gebruiken. Of in ieder geval niet door op haar billen op en neer te stuiteren en wild met haar armen te zwaaien. Ze kan op onze zwarte bank klimmen als de kussens zijn verschoven. Dan klimt ze eerst op het metalen onderstel en dan op de bank. Toen we bij C. en J. waren, bleek dat ze ook de trap op kan klimmen. Natuurlijk liep ik erachter en het schijnt normaal te zijn dat ze dat eerder kunnen dan lopen, maar het was toch best schokkend. Ze mocht van mij niet aan het poppenkantje, een woord dat ik verder nooit ergens tegenkom en waar ik ook al jaren niet meer aan had gedacht (het is het smalle deel van de treden in de bocht van een trap).
Inmiddels zijn er vier tanden door: haar voortanden en twee ondertanden. Die ondertanden staan momenteel zo: / \, maar dat schijnt vanzelf nog goed te komen. We weten dat er tanden aankomen als ze aan de tafel gaat likken. Ze zal dat metaal wel lekker koud vinden? Ze houdt nog steeds van tandenpoetsen, maar helaas ook van aan haar ledikant knagen. Het is erg zonde en ze mag dat dan ook niet doen van mij, maar ik ben er natuurlijk niet altijd bij en het kan een hele strijd zijn om haar ermee te laten ophouden. O, en ze knarst soms ook met haar tanden, akelig geluid. Haar nieuwste tic is dat ze haar onderkaak naar voren schuift, door M. ook wel ‘de centenbak’ genoemd. Ze ziet er weleens knapper uit dan wanneer ze dat doet.
Ze staat graag bij deuren met ramen erin. We hebben er thuis zo een naar de gang, maar op de crèche vindt ze het natuurlijk nog leuker, want op de gang daar gebeurt nog eens iets. Ze mocht een tijdje naar de peuterspeelzaal in hetzelfde gebouw omdat de andere kindjes in haar groep lagen te slapen. Ze vond het spannend en wilde ook niet net als de andere kinderen met scheerschuim kliederen. Toch superstoer. Ze is heel afwachtend in nieuwe situaties, met nieuwe mensen, wat ik helemaal niet erg en wel verstandig vind (en herkenbaar, dat ook). Bij oma E. mocht ze in de tuin met water spelen, het duurde ook een tijd voor ze dat durfde. Maar toen ging ze ook los!
Het is zo leuk dat ze wat meer gaat spelen. Ze lijkt objectpermanentie te gaan snappen (dat iets niet weg hoeft te zijn als je het niet ziet). Laatst had ze de grootste lol in de kinderwagen. Ze had eerst inventief met haar tenen (ze trekt nog steeds altijd haar sokken uit) een tas uit de boodschappenmand gevist en hield die voor haar hoofd. Ik zei: ‘Waar is S. nu? Ik dacht toch echt dat ik S. bij me had,’ en dan trok zij die tas giechelend weg. Ze is ook heel goed in het vinden van haar spenen, die ze van ons alleen mag als ze gaat slapen. M. trof haar aan voor de spiegel in haar kamer, helemaal gelukkig, een speen in haar mond en een in haar hand…
Ze zwaait steeds vaker. En ze zegt soms ‘mama’. En ‘mamama’, en ik geloof niet dat ze echt al snapt dat wij dat zijn. Maar toch.