Het grotere geheel van een kind hebben is natuurlijk geweldig, maar het dagelijks leven is soms behoorlijk… Ik probeer minder te vloeken nu ik een kind heb. Het is behoorlijk… pittig? L. merkte terecht op dat dat echt zo’n ‘moederforumwoord’ is. Het dekt de lading toch niet echt voor mij, op dit moment.
De avonden blijven zo zwaar. Ik probeer haar eten te geven voor M. thuiskomt, wat in combinatie met haar ergens ophalen, boodschappen doen en koken sowieso een puzzel is. Ik probeer nu dus ook op andere momenten boodschappen te doen en het mezelf niet te moeilijk te maken met koken, maar dan nog is S. precies op dat moment vaak niet te genieten. Bijvoorbeeld omdat ze overdag niet veel heeft geslapen, daardoor op weg naar huis in slaap valt en dan thuis totaal overstuur wakker wordt. Het komt ook nog steeds vaak voor dat ze per se borstvoeding wil in plaats van avondeten, of in ieder geval voorafgaand aan het avondeten. Op goede dagen eet ze daar wel wat van, en dan vertoont ze al snel het hele pakket vermoeidheidssignalen, meestal voordat wij rustig hebben kunnen eten. Dan besluiten we haar toch maar voor te bereiden op het naar bed gaan. Verschonen vindt ze nog steeds verschrikkelijk, dus na een hoop gekrijs en gehannes heeft iedereen wel een verhaaltje nodig om bij te komen. Dan poetsen we haar tanden (dat vindt ze gelukkig superleuk tot nu toe), zingen we een liedje en leggen haar in bed. Over een duidelijk ritueel gesproken.
En dan is ze dus moe, maar wil ze niet gaan slapen. Meestal gaat ze de hele tijd staan in haar bed, waarbij ze blijft huilen en haar speen uit bed smijt. In het gunstigste geval gooit ze trouwens ook haar speen uit bed, maar dan voor de grap. ‘Als je gaat staan, kun je niet lekker slapen.’ Ik heb het al zo vaak tegen haar gezegd. Nu is ze ook erg verkouden. Van zondag op maandag was ze zelfs heel benauwd, heel akelig om te horen. De dokter wilde haar wel zien, maar kon niet echt iets vinden en de inhalator die we meekregen hebben we gelukkig nog niet hoeven te gebruiken. Maar het helpt niet mee, natuurlijk.
We laten haar nog altijd niet huilen. Dat wil overigens niet zeggen dat we bij iedere kik naast haar bedje staan, zoals sommige mensen schijnen te denken. Ik geloof nog steeds dat laten huilen alleen ‘werkt’ omdat kindjes het op een gegeven moment opgeven en leren dat er toch niemand komt. Hoe zwaar het ook is, dat is niet wat ik S. wil leren, en ik vind het heel kwalijk dat instanties als het consultatiebureau dit adviseren.
We hebben de avonden inmiddels verdeeld, in de hoop dat de ander dan in ieder geval wat rust kan pakken. Dat valt alleen vies tegen in mijn geval. Gisteren bracht M. S. bijvoorbeeld naar bed. Ondertussen moest ik met de afgekolfde melk voor vandaag in de weer, de keuken opruimen en de afwas doen (geen vaatwasser, helaas). Toen ik daarmee klaar was, was het tegen negen uur, en al die tijd had S. keihard gekrijst, ook al was M. bij haar. Ik besloot haar maar weer borstvoeding te geven, omdat ze daar in ieder geval meestal rustig van wordt. Dat is ook wel een nadeel: ik heb het idee dat ik ook op M.’s avonden paraat moet staan, vanwege die borstvoeding (het heeft op andere momenten ook zeker voordelen en ik zou op dit moment ook echt niet weten wat we zonder zouden moeten beginnen). Daarna had ik zowaar even een momentje voor mezelf, omdat M. met S. in het grote bed was gaan liggen en ze daar uiteindelijk in slaap viel (‘ze’ verwijst naar allebei de dames…). Toen M. S. in haar eigen bed wilde leggen, werd ze echter weer wakker en ging ze weer huilen. Toen heb ik haar nog een poosje bij me genomen terwijl M. zich klaarmaakte om naar bed te gaan (aangezien het inmiddels elf uur was). Gelukkig viel S. toen weer in slaap en lukte het alsnog om haar weg te leggen. Tja, en toen moest ik ook maar naar bed.
Om 4.30 uur kwam ze voor een nachtvoeding, en voor zeven uur was ze ook alweer wakker. Dat is dan dus een goede nacht, het is fijn als we in ieder geval kunnen gaan slapen en als ze niet wakker wordt als wij net in onze diepste slaap verkeren. Hoewel ik nu meteen weer erg ging piekeren om halfvijf ‘s ochtends.
Ik doe het slecht op weinig slaap (wie niet?), maar ik vind het misschien nog wel moeilijker dat de avonden nog steeds zo slecht gaan. Ik zie en spreek M. amper omdat een van ons met S. in de weer is, er blijven veel dingen liggen (wat me dan weer extra stress geeft en ervoor zorgt dat ik overdag minder tijd heb/maak voor mijn werk, en dan krijg ik vervolgens dáár weer stress van) en ik kom gewoon niet tot rust. Ik word er erg somber en negatief van, en soms ronduit chagrijnig. Ik voel me eenzaam en onzeker. Vooral als ik dan dingen lees of hoor van moeders die uitkijken naar het moment dat hun kinderen op bed liggen. Of van die adviezen dat je gewoon zelf lekker vroeg naar bed moet gaan, zodat je het beter volhoudt. Wanneer precies?
Alles is een fase, ik weet het, alleen duurt deze fase al zo’n beetje S.’ hele leven. Binnenkort weer een vrolijkere opsomming van wat we allemaal meemaken met haar, beloofd! Oké, alvast een ding dan. Van de week was het me ook niet gelukt om S. in haar eigen bed in slaap te laten vallen, maar had ik haar wel van me af weten te schuiven in het grote bed. Ik was alleen vergeten om dat aan M. te vertellen, waardoor die zich een hoedje schrok toen ze naar bed wilde gaan. Ik citeer: ‘Ik dacht: Er ligt iemand in mijn bed! Gelukkig was het wel een heel klein iemand.’ :)