De BreiSTER 2022 zit erop. Dat wil zeggen, afgelopen zaterdag is bij Wolplein de finale opgenomen, en daar mocht ik samen met alle andere kandidaten bij zijn. Inmiddels staat de laatste aflevering ook online, en kan iedereen zien hoe de wedstrijd afgelopen is. (Mocht je nu denken: De BreiSTER? Heb ik iets gemist? Dan zou ik hier beginnen met lezen.)
Voor mij persoonlijk eindigde het avontuur natuurlijk een stuk eerder, in november al, na 10 weken. Toen ik na opdracht 5 afviel, was ik teleurgesteld en opgelucht tegelijk. Ik had het aan zien komen (ik had het zelfs een opdracht eerder verwacht) en er zat gewoon niet veel meer in dan dit. Ik vond het fijn dat ik weer voor mezelf kon gaan breien, weer meer kon werken, er meer voor mijn gezin kon zijn. Ik baalde er ook van, want eerlijk is eerlijk… ik deed niet mee om zevende te worden, ik had op meer gehoopt. Het was voor mij uit verhouding, mijn prestaties en alle stress en moeite die het me had gekost. Ik had niet de luxe om te zeggen, zoals sommige andere kandidaten zeiden: ‘Ik vind het gewoon leuk om mee te doen en ik zie het verder wel.’ Natuurlijk was het leuk, maar het heeft best een zware wissel getrokken op m’n gezin (en werk, maar eigenlijk heb ik niet eens veel minder opdrachten gedaan dan ik anders zou doen, kun je nagaan). Dat hadden M. en ik wel van tevoren besproken, maar daar voelde ik me toch extra schuldig over toen het zo weinig bleek ‘op te leveren’.
Toen ik er net uit lag, kon ik ook echt niet trots zijn op mezelf. Je hebt het kunnen zien in de afleveringen, je hebt het in eerdere blogs kunnen lezen, ik ben bij geen van de opdrachten hoger geëindigd dan de vijfde plaats, en sommige van mijn projecten zijn behoorlijk afgekraakt. En daar schaamde ik me voor. Ik maakte me de hele tijd al zorgen over mijn vlogs en de reacties, en toen ik eruit lag al helemaal. Straks gaat iedereen zien hoe stom ik ben en hoe slecht ik het doe.
Dat gevoel is gebleven totdat de afleveringen online kwamen. Ik kan niet zeggen dat ik erg graag naar mezelf keek, maar verschrikkelijk was het ook niet. Ik vond niet dat ik het veel slechter deed dan de anderen, en in de afleveringen zie je natuurlijk alleen een paar korte fragmentjes uit je vlogs (soms een voordeel, soms een nadeel). Bovendien bleven de negatieve reacties die ik zo had gevreesd uit. De meeste kijkers reageren natuurlijk helemaal niet, en geen idee wat ‘de mensen thuis’ over mij te melden hadden, maar prima om daarover in onwetendheid te verkeren. De reacties die ik kreeg, waren heel aardig. Van bekenden, en ook van onbekenden. Dat hielp (of toch in ieder geval een beetje). En ja, het zou beter zijn als ik me minder aan zou trekken van wat anderen vinden, maar dat kun je moeilijk volledig negeren als het je bedoeling is om wat je maakt aan de wereld te laten zien en te verkopen. Mij lukt dat in ieder geval niet.
Ik ben wel heel blij dat ik me ondanks de eis om te vloggen heb ingeschreven, het zou jammer zijn geweest als ik me daardoor had laten tegenhouden. Het was niet zo erg als ik me had voorgesteld (ik had me dan ook voorgesteld dat het héél erg zou zijn, maar toch). Het zou niet bij me opkomen om het zomaar te gaan doen, maar nu moest het, en dat was eigenlijk best een fijn excuus om het eens uit te proberen. Ik zie mezelf nog steeds geen handwerkvlog beginnen, maar ergens wende het wel.
Een van mijn redenen om mee te doen was dat ik graag serieuzer bezig wil zijn met het ontwerpen van patronen. En ik heb van alles ontworpen, in korte tijd (voor alle opdrachten waaraan ik mee mocht doen kregen we twee weken, inclusief het breien). In het gewone leven lukt het me vaak toch niet om er tijd voor te maken, heb ik werk te doen of gun ik het mezelf niet om ermee bezig te zijn. De wedstrijd gaf mij echter vooral het idee dat ik veel te bedachtzaam ben om in zo’n korte tijd met iets goeds te komen, dat ik het mezelf te moeilijk maak en dat ik niet netjes genoeg kan breien. Ik heb meer ontwerpervaring opgedaan en ik kan natuurlijk ook in de toekomst dingen ontwerpen, maar het voelt door mijn zevende plaats toch een beetje alsof dat nergens op slaat, alsof het toch nooit echt iets kan worden. Toen de afleveringen online kwamen, bleken er toch wel wat mensen te zijn die het leuk vonden wat ik maak, wat mijn wens voor mijn gevoel íéts minder belachelijk maakte. Wolplein is natuurlijk ook niet het enige verkoopkanaal ter wereld, en niet iedereen zoekt hetzelfde. Maar toch, de wedstrijd heeft me niet echt het idee gegeven dat ik het kan, eerder het tegenovergestelde.
Een ander twijfelpunt was het feit dat je de patronen en projecten, al je rechten, over moest dragen. Hoe kijk ik daarop terug? Ik heb me erop ingesteld. Ik denk dat ik het er moeilijker mee had gehad als ik dekens of kleding had moeten ontwerpen, maar bij die opdrachten lag ik er al uit. Ik denk overigens ook dat ik mezelf dan nog meer onder druk had gezet, omdat ik het idee zou hebben gehad dat dat meer ‘mijn’ opdrachten waren. Paashangers en knuffels zijn niet echt mijn ding. Sokken eigenlijk ook niet, maar ergens hoop ik nog steeds dat daar verandering in komt, ik draag ze wel graag. Kleding voor huisdieren? Laten we het daar maar niet meer over hebben. Blijft over: de sjaal. Sjaals brei, ontwerp en draag ik graag. Mijn blik op de sjaal die ik voor opdracht 4 heb ontworpen, wordt nog steeds een beetje vertroebeld door alle stress die het kostte om dat ding op tijd af te krijgen, geloof ik. Ik ben er blij mee en ik ben er trots op dat ik mezelf ermee in de wedstrijd heb weten te houden (dat is verder niemand gelukt die al op de laatste plaats stond, ik heb verder weinig gepresteerd, dus laat me). Maar ik baal er nu niet ontzettend van dat ik de rechten op dat patroon niet heb of zo. Ik denk ook dat hij anders zou zijn geworden met meer tijd. Ik zou wel graag Liefstebeest hebben gehouden, de knuffel die ik in opdracht 3 heb ontworpen. Niet eens zozeer het patroon, maar de knuffel zelf. De slechte beoordeling daarvan vormde voor mij het absolute dieptepunt van de wedstrijd, terwijl m’n kinderen er gek op waren. Er komt een vervangend Liefstebeest voor hier, maar wanneer… Al met al: het is oké, maar ik vind vijf patronen in die zin ook wel genoeg. Ik vind het niet erg dat ik geen ‘exclusieve samenwerkingen’ met Wolplein heb gewonnen, zoals de finalisten. Buiten de wedstrijd zou ik het niet snel nog eens zo doen. Ik denk nog steeds dat er ook andere oplossingen zijn.
Ik hoopte veel te kunnen leren. Heb ik veel geleerd? Dat hangt ervan af hoe je ernaar kijkt. Ik had regelmatig het idee dat ze bij Wolplein alleen op zoek waren naar dingen die al perfect waren. Ik schreef al eerder dat we helaas van tevoren amper tips kregen over het vloggen, fotograferen en het schrijven van de patronen, en bij de opdrachten kregen we hier ook geen feedback op. De beoordelingen van de opdrachten waren summier en vaak ook niet opbouwend. Ik vond dat er soms geen peil op te trekken was hoe bepaalde projecten scoorden. Voor zover ik al in staat was om eraan te voldoen, vond ik het meestal erg lastig om in te schatten waar ze nu precies naar op zoek waren. Ik kwam vaak niet veel verder dan de conclusie dat wat ik maakte blijkbaar niet goed genoeg was. Ik heb wel veel geleerd, maar dan vooral door het ontwerpen en het breien zelf, door alles te doen.
Ik heb ook veel geleerd over mezelf. Natuurlijk was dit een strijd tegen andere kandidaten, maar het was zoveel meer een strijd tegen mezelf. En dat was er vaak helemaal niet leuk aan, maar helpt me uiteindelijk wel om verder te komen, denk ik.
Waar ik niet op had gerekend, was dat ik me door deze wedstrijd zou realiseren hoeveel ik van schrijven en redactiewerk houd. Ik beschouw mijn ‘schrijfcarrière’ als voorlopig mislukt, ook op dat vlak ben ik een beetje teleurgesteld geraakt in mezelf. Er was een tijd waarin ik er echt veel mee bezig was, maar de laatste jaren lukt het nog amper om er ruimte voor te maken (in mijn hoofd, in mijn leven). Ik ben mezelf gaan beschouwen als iemand die niet geschikt is om schrijver te zijn, omdat je daarvoor jezelf moet zien te verkopen, je het leuk moet vinden om op te treden en contacten te leggen, in de belangstelling te staan enzovoort. Dit zal misschien niet voor iedereen gelden, ik hoop nog steeds dat je er hoe dan ook komt als je werk maar goed genoeg is, maar het helpt in ieder geval enorm als je dat kan, daar ben ik zeker van. Hoe zorg je ervoor dat je niet met je eigen tekortkomingen op dit gebied wordt geconfronteerd? Door niet meer te schrijven. Twee kinderen krijgen en slechtbetaald werk doen als zelfstandige (waarbij je je ook nog eens bezighoudt met teksten van anderen) helpt daar uitstekend bij, al zeg ik het zelf.
In deze wedstrijd moest ik patronen schrijven, er namen voor bedenken en er een toelichting bij schrijven. Daarnaast besloot ik al snel dat ik erover zou gaan bloggen. Een breipatroon is natuurlijk totaal iets anders dan een literaire tekst, maar het voelde zo… ik weet niet, vertrouwd? Ook al heb ik nog maar weinig ervaring met het schrijven van patronen en moest ik vaak zoeken naar de juiste woorden om iets uit te leggen. Ik genoot ervan, ook om binnen 150 woorden mijn ideeën zo goed mogelijk uiteen te zetten. De jury was ook vaak positief over mijn ideeën (in ieder geval positiever dan over de uitvoering). Ik ben toch wel echt een schrijver, en een redacteur, en het was onverwacht fijn om daar bij deze wedstrijd aan herinnerd te worden.
Bij de beoordeling ging weinig tot geen aandacht uit naar de patronen. Het patroon moest er zijn, veel verder ging het niet. In deze opzet was dat denk ik ook heel lastig geworden. Als je er echt iets zinnigs over zou willen zeggen, zou je haast al iemand daar specifiek naar moeten laten kijken bij de jurering. Dat ga je niet redden als je in een ochtend ook alle andere dingen moet bekijken. Ik heb het idee dat ze dat niet hebben gedaan (onder andere doordat ik er later zelf nog een paar foutjes uit heb gevist). Wat natuurlijk heel jammer is (bel me bij een nieuw seizoen, Wolplein!). Omdat ze die patronen vervolgens verkopen. En voor mij persoonlijk, omdat ik denk dat ik op dat vlak goed gescoord zou hebben.
Mijn beleving van hoe alles is gelopen is deels ook veranderd door de situatie met D., die drie koortsstuipen binnen drie maanden kreeg en dankzij een daarvan (weer) op de kinder-ic belandde. Op dat moment kwamen de afleveringen net online en waren de vier overgebleven kandidaten bezig aan hun project voor de halve finale (een trui). Ik ben toen een kleine week met D. in het ziekenhuis geweest, en ook toen we weer thuis waren, bleef er een heleboel te regelen en te stressen over. Naast dat ze zes weken later nog een stuip kreeg (die gelukkig niet tot een opname leidde, maar toch). Had het zo moeten zijn? Nou, liever niet, maar het was fijn om niet ook nog te hoeven breien voor de wedstrijd in die periode. Ik weet niet of ik het anders gered had.
Een aantal mensen hebben me gevraagd of ik me met de kennis van nu nog eens in zou schrijven. Een lastige vraag, want het was me juist ook om die kennis te doen. Ik ben naar veel dingen nieuwsgierig en hou van kijkjes achter de schermen (perfect voor een redacteur, trouwens). Dat kijkje achter de schermen heb ik gekregen en was de moeite waard. En ik heb het ook nog eens kunnen krijgen door zelf mee te doen. Dat was heel leuk en speciaal, zeker omdat het het allereerste seizoen was van de BreiSTER. Maar het was ook heel heftig en stressvol en soms frustrerend, daar ben ik in mijn blogs ook steeds open over geweest. Was het dat allemaal waard? Misschien niet allemaal. ‘Ik kijk er met gemengde gevoelens op terug’ klinkt meteen zo negatief. Ik kijk er met veel gevoelens op terug, dat is misschien een betere formulering :)
Ik ben in ieder geval wel heel blij met de mensen die ik door deze wedstrijd heb leren kennen, en dan vooral mijn negen medekandidaten. Ik ben erg op ze gesteld geraakt. We hebben het heel gezellig gehad en veel gelachen, maar ook veel steun aan elkaar gehad (ik in ieder geval wel aan hen, laat ik voor mezelf blijven spreken). Ik voel me bevoorrecht dat ik het avontuur met hen heb mogen beleven en hoop dat we contact kunnen houden. Het was in ieder geval heel fijn om het vorig weekend samen met hen allemaal te kunnen afsluiten bij Wolplein. Zo leuk om iedereen weer te zien! Wel jammer dat Chloë, die inmiddels niet meer bij Wolplein werkt, er niet bij was.
Een domper was verder dat D. ziek was. Met koorts, dus dat zorgde meteen weer voor een heleboel stress en niet slapen (hoewel het op zich goed nieuws is dat we merkten dat ze koorts had zonder dat ze een stuip kreeg). Het bracht ook praktische problemen met zich mee, want daardoor kon D. niet bij S., J. en J. gaan spelen, terwijl M. en S. naar een theatervoorstelling zouden gaan. Die was uiteraard precies naar de dag van de finale verplaatst, waardoor ik daar niet mee naartoe kon. S. heeft het harstikke leuk gehad met M. en mijn tante, maar ik baalde wel (want S. verdient na alles met D. zeker wel wat exclusieve aandacht van haar moeders, en ik ga gewoon graag naar het theater). Maar goed, het was in ieder geval geweldig dat J. bij ons thuis wilde komen oppassen, waardoor alles toch door kon gaan. Daardoor kon ik ineens met de auto naar Wolplein, wat ook veel sneller was dan met het ov en dus handiger, zeker nu D. ziek was. Alleen die rijangst, hè… Als ik verder veel stress heb, lijkt die ook altijd nog erger te worden. Het grootste deel van de route naar Wolplein ken ik goed en ik ben ook niet speciaal bang op de snelweg. Maar ik rijd nog steeds het liefst zo min mogelijk, en het liefst helemaal niet zonder iemand naast me. Ik denk dat ik nog nooit zo’n lang stuk in mijn eentje had gereden. Want ik heb het dus gedaan, inclusief tanken en parkeren, en het is goed gegaan. Een enorme overwinning op mezelf.
Toen ik erachter kwam dat ze de BreiSTER gingen organiseren, dacht ik: Ik moet erbij zijn. Dat gevoel was heel sterk, ik kon me niet voorstellen dat ik het alleen zou kijken. En dat is me gelukt, ik wás erbij. En ik had het niet willen missen.
Ik wil iedereen bedanken voor alle lieve berichtjes, de aanmoedigingen, het kijken, stemmen, lezen (zeker als je tot hier bent gekomen!) en meeleven. Dat betekent heel veel voor me!
PS Het kraampje bovenaan deze blog is van Lemax en kreeg ik van mijn tante toen ik eruit lag ♡