Leeswaarschuwing: In deze blog schrijf ik over mijn deelname aan De BreiSTER, de brei- en ontwerpwedstrijd van Wolplein. Inmiddels zijn we aanbeland bij aflevering 7, en dat is de aflevering over de vijfde opdracht (in aflevering 1 en 2 maak je kennis met de kandidaten). Ik verklap in deze blog ook de uitslag van deze aflevering. Wil je de aflevering eerst zien? Dat kan hier.
Opdracht 5. Bij ons thuis ook wel bekend als ‘de bizarre bonusopdracht’. Tot mijn verbijstering mocht ik nog meedoen aan deze opdracht, na de wending in opdracht 4. Ik stond nog altijd laatste in het algemeen klassement. Of eigenlijk weer laatste. Zevende in plaats van achtste. Je hoeft niet de beste te zijn, als je maar niet de slechtste bent. Nu geldt voor deze wedstrijd dat je vrij snel vanzelf de slechtste wordt als je nooit de beste bent, maar oké.
De volgende opdracht luidde: brei een trui of vest voor hond of kat. En mijn ondankbare eerste gedachte was: Was ik nou maar afgevallen met mijn sjaal.
Als je mij kent, weet je dit waarschijnlijk wel over mij: ik heb niks met dieren. Ook niet tegen de meeste dieren, trouwens. Ik eet al jaren geen vlees meer, ben geïnteresseerd in plantaardig eten, kijk kritisch naar dierentuinen, zaai bloemen die bijen en vlinders leuk vinden, probeer te letten op dierenwelzijn als ik garen koop enzovoort. Voor de meeste honden ben ik bang, dus heel fijn als je die aangelijnd en uit mijn buurt kunt houden (het liefst zonder te beweren dat ze niks doen) en je kat hoef ik ook echt niet op schoot, dank je. Ik wil geen verantwoordelijkheid hoeven dragen voor huisdieren, dus die komen er hier niet.
Een van de charmante dingen aan een wedstrijd als deze is natuurlijk dat je van tevoren niet weet wat je gaat breien. Je wordt verrast. Je breit dingen die je anders nooit zou breien. Je daagt jezelf uit. Maar meestal hoef je daarbij geen andere wezens lastig te vallen.
Deze opdracht wilde ik helemaal niet doen. Ik zou anders nooit kleding voor huisdieren ontwerpen of maken, omdat ik niet achter het voor de lol aankleden van huisdieren sta. Natuurlijk kunnen er allerlei medische redenen zijn waardoor een dier iets aan moet, en ik geloof het meteen als je zegt dat jouw hond als het regent niet naar buiten wil zonder jas. Maar daar ging het hier niet om. En ja, ik heb lang geleden een keer een baret voor een hond gebreid, maar dat was voor de grap, niet bedoeld om te dragen en geloof het of niet, het was op dat moment een zeer toepasselijk cadeautje voor iemand die ik geweldig vind en die er ook blij mee was. Toch zou ik zelfs zoiets nu waarschijnlijk niet meer doen.
Ik had dus echt gewetensbezwaren bij deze opdracht. Daarnaast vond ik het ook een erg oneerlijke opdracht. Je was namelijk gewoon zwaar in het nadeel als je zelf geen hond of kat had. Dan moest je immers eerst iemand vinden met een hond of kat die dit een goed idee vond. En dan nog, dat dier kende je dan natuurlijk minder goed dan iemand haar eigen hond of kat kent, je model was veel minder in de buurt… Kortom, je stuitte op allerlei praktische problemen die iemand die zelf een hond of kat heeft niet had. Daarnaast verschilde het natuurlijk ook enorm voor welk dier je zou gaan breien. Een hond of kat was verder niet gespecificeerd, dus je had pech als je alleen een herdershond kon vinden en mazzel als je toevallig een geschikte chihuahua in de buurt had. Dat heeft allemaal niets met breien te maken.
Ik heb serieus even overwogen om mijn plaats op te geven. Ik voelde me al zo schuldig naar Inge toe omdat ik door was en zij niet, en deze opdracht maakte het er niet beter op. In de appgroep werden eerder al enthousiast verhalen en foto’s gedeeld van huisdieren. Ik wist dus dat er veel honden- en kattenliefhebbers onder de kandidaten waren, en Inge was een van hen. Het voelde totaal verkeerd dat ik er nog bij was, alsof ik haar plaats had ingepikt. En wat deed zij? Toen ze hoorde dat ik geen huisdier had en twijfelde over de opdracht, moedigde ze me aan en bood ze aan haar hond voor me op te meten, zodat ik daar iets voor kon breien. Ongelooflijk.
Uiteindelijk besloot ik wel mee te doen aan de opdracht. Ik wilde geen gedoe over de voorwaarden die ik had ondertekend, en het voelde toch ook een beetje als ‘roemloos ten onder gaan’ om nu te stoppen. Ik besloot wel ook meteen dat ik zo veel mogelijk trouw zou blijven aan mezelf. Dat betekende voor mij in de eerste plaats dat ik het dier mijn kledingstuk niet zou laten passen of aantrekken. Het was verplicht om minimaal één foto te hebben waarop het dier je kledingstuk droeg, maar ik koos er dus bewust voor om die niet te maken. Het dier en het kledingstuk op één foto om te ‘bewijzen’ dat ik voor een concreet dier had gebreid, zo zou ik het interpreteren. Als ze daar punten voor zouden aftrekken, dan deden ze dat maar lekker.
Daarnaast besloot ik om open te zijn over mijn bezwaren tegen deze opdracht. Ik vlogde erover, ook al ging ik ervan uit dat het de aflevering niet zou halen (dat is ook gebleken). En ik heb er ook een mailtje over gestuurd naar Wolplein. Ik wist dat ze niets aan de opdracht zouden veranderen, maar ik wilde het wel gezegd hebben. ‘We zien dat er veel wordt gezocht op kleding voor huisdieren, dus vandaar deze opdracht’, zo luidde ongeveer hun antwoord. (In diezelfde periode redigeerde ik een boek over online marketing, dat sloot hier mooi bij aan, moet ik zeggen.)
Goed, ik had dus een huisdier nodig om voor te breien, en dat werd niet de hond van Inge. We wonen niet bij elkaar in de buurt en ik vond het veel te ongemakkelijk om haar aanbod, hoe lief ook, aan te nemen. Al snel kwam ik uit bij Fons, de kat van S. en J. Aan hen durfde ik dit nog wel te vragen, en ergens was het ook wel toepasselijk, want S. is mijn beste handwerkmaatje en zij en J. behoorden zonder meer tot mijn grootste fans in deze wedstrijd. Zij trokken me over de streep om me in te schrijven en waren superenthousiast toen ik geselecteerd bleek te zijn.
Ze vonden het prima, dus dat was in ieder geval geregeld. Maar het bleef een bizarre opdracht, zo vond ook zo ongeveer iedereen in mijn bubbel. D. en ik hadden er het volgende gesprekje over:
D.: Mama, moet jij nog breien voor breiwedstrijd? (Dit vroeg ze vrijwel elke dag ♥)
Nicole: Ja, ik ben door!
D.: O! Wat ga jij nu maken?
Nicole: Een vest voor Fons…
D.: Waaaaaaaaat?
Ik besloot er het beste van te maken. Wat kon ik anders? Ik hou van kleding breien, dus ik zou gewoon iets leuks breien en dan zou ik er daarmee uit gaan. Ik stond er niet zo slecht voor dat ik niemand meer kon inhalen en je kon natuurlijk nooit weten, dat was bij opdracht 4 wel gebleken, maar ik nam toch wederom aan dat dit mijn laatste opdracht zou zijn.
Ik had al vrij snel een idee. Fons is al een oude kater, dus ik zou een typisch oude-mannenvest voor hem breien. Met kabels, een V-hals, zakken en knopen. Ik had geen idee welk garen van de garenlijst wel of niet geschikt was voor huisdieren. Ik betwijfelde of ze daar rekening mee hadden gehouden. Katoen leek me de veiligste optie en ik koos voor de Favorite van Yarn and Colors. Eens een keer niet de Must-have en er stond bij dat je het op 60 graden kon wassen. Dat leek me handig bij kleding voor huisdieren. Ik koos voor de kleuren Glass en Jade Gravel omdat ik die goed bij elkaar en bij de vacht van Fons vond passen. Daarnaast bestelde ik ook een bol Gold. Ik wist nog niet zeker of ik die ging gebruiken, maar die kleur paste er ook goed bij. En ik bestelde knopen, want die mochten niet ontbreken op zo’n vest, vond ik.
En toen ben ik het maar gewoon gaan breien, aan de hand van de afmetingen die S. en J. hadden doorgegeven. We hadden ook voor deze opdracht maar twee weken, dus er was weer enige haast bij, al viel het in vergelijking met de sjaal natuurlijk mee. Het is een raglanvestje geworden. Achteraf gezien had ik beter voor een ander model kunnen kiezen, dit is meer een babyvestje geworden dan een kattenvest, maar goed, wie wil er dan ook een kattenvest? Ik vermaakte me verder wel goed met het breien. Ik breide een leuk verspringend kabeltje in de rug en ik breide voor het eerst zakken ergens in. Dat was heel interessant en ga ik vast nog wel vaker doen. Ik koos ervoor om de voering van de zakken in de contrastkleur te breien, en dat pakte goed uit.
Ondertussen kwam ik wel weer een beetje in de knoop met mijn werk, want dat was een beetje blijven liggen tijdens de vorige opdracht en ook daarbij was ik ervan uitgegaan dat ik nu niet meer mee zou doen aan de wedstrijd. Dat is natuurlijk steeds een lastig verhaal geweest. Ik moest (min of meer, zo goed en zo kwaad als het ging) doorwerken tijdens de wedstrijd. En ik moest ondertussen ook breien, maar verdiende daar niks mee. Gelukkig was er deze twee weken wat ruimte voor beide door de aard van de opdracht en hoe ik daartegenover stond. Ik deed nog steeds wat ik kon, maar het was ook… zo langzamerhand mooi geweest? Ik was nog steeds moe na die sjaal, we zaten weer eens met een kwakkelend kind, je kent het wel. Misschien dat het anders was geweest als ik nog hoop had gehad om ook deze opdracht te overleven of als ik de opdracht helemaal te gek had gevonden, maar het was inmiddels natuurlijk echt wel uitgesloten dat ik de finale zou gaan halen. Zevende in plaats van achtste maakte zeker verschil in mijn hoofd, waarschijnlijk ook door hoe ik zevende was geworden, maar zesde in plaats van zevende? Mwoah, minder.
Ik kon niet tot het allerlaatste moment doorbreien aan het vestje, want ik moest natuurlijk een afspraak maken met S. en J. om foto’s te komen maken van/met Fons. We spraken af voor zaterdagmiddag, en dat werkte best goed, een wat eerdere harde deadline.
Ik zat nog wel met de knoopsgatbies (is dat de juiste term?). Want ook die had ik volgens mij nog nooit eerder gebreid. Ik moest in ieder geval nog helemaal uitzoeken welke verschillende knoopsgaten er zijn en hoe je die breit. Ik had hem eerst in tricotsteek gebreid, maar dat werkte totaal niet, de hele boel krulde om, dus toch weer helemaal uitgehaald. Wat nog best een werkje was, omdat ik de hele boord uit een stuk breide, rondom de hals. Dus toen moest alles opnieuw in boordsteek (1 recht, 1 averecht), en ik vond het ook erg lastig om te bepalen hoe groot de knoopsgaten nou precies moesten worden. Wat een dilemma’s zo op het laatst! Ook dat was wel allemaal erg leerzaam.
Op zaterdagmiddag ging ik naar Fons voor de foto’s. Dat arme beest had ook nog een hernia, dus dat was nog een extra reden om hem zo veel mogelijk met rust te laten. Het vest heeft op hem gelegen voor de foto en dat vond hij al helemaal niks, dus ik vond het wel best. Je moet iemand die zo slecht is in fotograferen als ik natuurlijk al helemaal niet vragen om foto’s van een dier te maken, het sloeg gewoon nergens op. Allemaal van dit soort foto’s:
Ik noemde mijn ontwerp (dat uiteraard alsnog onder de kattenharen kwam te zitten, heel authentiek) Fons Forever. Het was de vraag of hij er nog zou zijn als de aflevering online kwam, maar hij heeft het gered! En S. en J. waren in hun nopjes met hun ‘beroemde’ kat, haha.
Ik wilde heel graag nog een soort extraatje breien als ik er tijd voor zou hebben, daarvoor had ik voor de zekerheid ook Must-have Minis in zwart en roze besteld. Uiteindelijk heb ik dat zaterdagavond nog gedaan. Ik breide een muisje voor in een van de zakken. En al zeg ik het zelf, dat lukte wonderwel. Met het vest wil ik liever zo min mogelijk te maken hebben, maar het ontwerp van het muisje had ik best zelf willen houden. S. en D. vonden het ook weer helemaal geweldig. Zo’n muisje is natuurlijk veel minder werk dan een lieveheersbeestjesknuffel, dus ze hebben er inmiddels allebei één gekregen. Mét ogen, zoals S.’ bestelling luidde. Het muisje voor de opdracht mocht ik niet vullen met vulling omdat dat niet bij deze opdracht hoorde, dus ik heb mijn proeflapje voor het vest in stukjes geknipt en het muisje daarmee gevuld. Daardoor bleven ook de snorharen extra goed zitten, dus het was een prima oplossing.
Zondagavond was ik klaar om alles te versturen. Het was nog weer even heel spannend met WeTransfer, want het verzenden ging van 0 naar 100 procent en toen weer net zo hard terug naar 0. En bleef daar… Gelukkig lukte een nieuwe poging wel, maar zulk soort dingen zijn natuurlijk altijd erg frustrerend en stressvol, zeker als je een deadline moet halen.
De uitslag kwam vroeg op maandag, zo vroeg dat ik even dacht: Nou zeg, zó slecht was ik toch ook weer niet? Zoals verwacht was ik niet door, ik was ook laatste geworden in deze opdracht. Dat had ik ook al wel ingeschat toen ik de foto’s van de anderen zag, het leek me terecht. De jury kraakte me dit keer gelukkig niet echt af. Ze vonden het idee van een oude-mannenvest voor een oude kater grappig, maar ze vonden de pasvorm niet goed, daar kwam het op neer. Tja, ik kon (en wilde) ook niet passen.
Ik was wel benieuwd hoe het zou gaan als deze aflevering online kwam. Zou er iets te zien zijn van de kritiek op de opdracht? Ik wist dat ik niet de enige kandidaat was die er kritisch tegenover stond.
Nee dus. Dat had ik ook niet echt verwacht, maar het blijft apart om te zien hoe het dan gemonteerd is, dat het net lijkt alsof iedereen het prima vond. Ze schreven nu wel ineens dat de projecten ook geschikt zijn voor knuffels, waarschijnlijk omdat enkele kandidaten die gebruikt hadden. Toen dacht ik wel: Ja hallo, dat was niet de opdracht. En in sommige gevallen zouden het ook aardig grote knuffels moeten zijn… De verplichte foto waarop het dier je kledingstuk draagt was blijkbaar toch niet zo verplicht, want bij niemand hadden ze daarvoor punten afgetrokken. Het voelde voor mij een beetje oneerlijk, want het scheelt natuurlijk wel als je geen huisdier hoeft te regelen en in plaats daarvan een knuffel pakt. Ik denk ook dat het makkelijker is om voor een knuffel te breien dan voor een echt dier. Of in ieder geval anders, passen zal dan bijvoorbeeld geen probleem meer zijn. Dus ja, ik heb me nog wel afgevraagd (zinloos, natuurlijk) hoe het afgelopen zou zijn als ik ook voor een knuffel had gekozen. Toen ik de opdracht kreeg, suggereerden mensen in mijn omgeving dat zelfs, maar ik dacht dat dat niet zou mogen en durfde het niet te doen. En ik vond het zuur voor de mensen die wél de moeite hadden genomen om een echt dier in hun kledingstuk te hijsen voor de ‘verplichte’ foto. Ik had natuurlijk makkelijk praten vanaf mijn positie, voor mij maakte het allemaal niet zoveel meer uit. De kans was hoe dan ook ontzettend groot dat ik zou afvallen, dus dan is het niet zo heel heldhaftig om te roepen: ‘Ik maak die foto niet en kom maar op met je puntenaftrek.’ Iedereen moet het voor zichzelf bepalen. Ik ga ervan uit dat iedereen dat naar eer en geweten heeft gedaan en ik veroordeel niemand vanwege haar keuzes. Maar toch. Het is in een wedstrijd altijd fijn als je een gelijk speelveld hebt (en als de regels gedurende de opdracht hetzelfde blijven), en dat was bij deze opdracht in mijn ogen helaas niet het geval.
Het kwam dan wel niet terug in de aflevering, veel kijkers vonden dit ook een vreemde, onethische opdracht. Dat vond ik erg fijn om te lezen. En je zag natuurlijk mijn ‘exit’, dat Petra mij bedankte voor mijn deelname en zei dat ze van me hadden genoten (die tekst is overigens altijd ongeveer hetzelfde, laten we ons geen illusies maken ;)). Er waren ook meerdere mensen die ik niet ken die lieten weten dat ze mijn ontwerpen (of zelfs mij) leuk vonden en dat ze het jammer vonden dat ik eruit was. Zo gek om te lezen, en zo lief!
De BreiSTER zat erop voor mij. Ik was (ondanks alles toch nog) best teleurgesteld dat ik eruit lag, en opgelucht tegelijkertijd. Ik denk dat er op z’n minst nog een BreiSTER-blog moet komen waarin ik terugblik op mijn deelname, dus die hou je nog even tegoed.
