De BreiSTER – De inschrijving

Begin juni stuurden S. (schoonzus en handwerkmaatje #1) en ik deze appjes naar elkaar.

Ik weet niet meer hoe ik het ontdekte. Zo vaak ga ik nu ook weer niet naar de website van Wolplein. Maar toch zag ik het daar ineens staan: De BreiSTER. Het zou toch niet? Was dit wat ik dacht dat het was?

Dat was het.

Natuurlijk had ik weleens bedacht dat ik de wedstrijd nog leuker zou vinden als ze zouden breien in plaats van haken (ze hebben de wedstrijd nu al een aantal keer georganiseerd voor mensen die haken). En ja, ik had ook wel eens bedacht dat ik me dan op zou geven, want ik durf best dingen die toch niet gaan gebeuren.

Alleen was de inschrijving nu geopend.

S. ging zich in ieder geval niet inschrijven. Geen tijd, baby enzovoort. Begrijpelijk. En ik had het ook meer geappt zo van: kijk, dit kunnen we straks ook lekker kijken. Ik had eerder al ontdekt dat er ook weer een nieuw seizoen van De HaakSTER kwam en verheugde me daarop. (Terzijde: ik moet bekennen dat ik daar nu nog bijna niets van heb gezien. Dat klinkt misschien overdreven, maar ik vind het op dit moment heel gek en confronterend om dat te kijken, lang niet meer zo ontspannen als het altijd was. Misschien haal ik het later nog in.)

Ik had geroepen dat ik aan de breiversie wél mee wilde doen. De inschrijving was geopend en zou ook nog langer dan een maand openblijven, ik was er blijkbaar zeer op tijd bij.

In de dagen daarna bleef ik ermee bezig. Ik keek de vragen door. Ik dacht na over wat ik daarop zou antwoorden, welke projecten ik zou laten zien. En ja, ook al over wat de opdrachten zouden kunnen zijn en wat ik dan zou kunnen maken (best random, want het kon natuurlijk zo’n beetje alles zijn!). En toen besloot ik me in te schrijven.

Ik heb daar de tijd voor genomen. Het was me niet helemaal duidelijk wat ze wilden zien (veel verder dan ‘en mail foto’s naar ons!’ ging de instructie niet), maar als ik het doe, doe ik het goed, dus ik heb een pdf gemaakt met foto’s van mijn projecten en uitleg erbij, en de vragen uitgebreid ingevuld. Dat wil niet zeggen dat ik ondertussen niet twijfelde. Integendeel, ik twijfelde nog steeds heel erg over of ik mee wilde doen. Ik dacht: Zeker als je ver komt, kan het best veel impact hebben op je leven. Het kost veel tijd, en wat levert het je op? (Hier kom ik later nog op terug.)

Daarnaast moeten de kandidaten dus vloggen (de afleveringen bestaan grotendeels uit die vlogs). Dat leek me helemaal niets. Ik ben daar veel te introvert en verlegen voor. Ik heb bij optredens (ik heb ondanks mezelf in het verleden best veel opgetreden met mijn teksten, zoals je misschien weet) altijd veel commentaar gekregen op mijn presentatie. Op hoe mijn stem klinkt, op mijn zenuwen, blozen, noem maar op. Vaak in de vorm van goedbedoelde adviezen, vaak samen met complimenten over mijn teksten, maar dat heeft er vooral voor gezorgd dat ik me nog slechter en onzekerder ben gaan voelen over mezelf. Ik wil dat niet meer. Ik ben ervan overtuigd dat dat negatieve gevolgen heeft voor mijn ‘schrijfcarrière’ (die heb ik dan ook niet echt), en toch wil ik het niet meer.

Vloggen leek me in bepaalde opzichten nog veel erger dan optreden. Want bij voorkeur ‘lekker spontaan’. En voor iedereen eindeloos online terug te zien. Iedereen kan erop reageren. Oké, er hoeft niemand bij de opnamen te zijn, je kunt het in je vertrouwde omgeving doen en het kan over, maar toch. Een volledig schriftelijke wedstrijd zou meer mijn ding zijn!

Gelukkig voor mij (en ook wel een beetje gek genoeg) hoefde je geen filmpje mee te sturen. Uiteindelijk besloot ik het formulier vooral heel eerlijk in te vullen. Ze probeerden duidelijk in te schatten hoe groot je onlinebereik was, met vragen over welke sociale media je gebruikte en hoe. Nou, bijzonder klein. Ik heb Instagram voor m’n handwerkprojecten, maar post niet veel, en verder typ ik hier zo nu en dan wat in het luchtledige. Ik heb mijn ervaring met breien en patronen schrijven niet aangedikt. Ik heb eerlijk gezegd dat het vloggen me het allerengste aan de hele wedstrijd leek. Ik ben behoorlijk kritisch geweest, ook uit beroepsdeformatie. Ik zag namelijk veel foutjes in het formulier en in de informatie. En ik vroeg me af hoe het zat met het auteursrecht op de patronen, want daar kon ik niets over vinden.

En ja, aan dit alles zat natuurlijk een zelfsaboterend kantje. Zo’n suf en lastig iemand zouden ze toch nooit uitkiezen, maar dan kon ik mooi zeggen dat ik het had geprobeerd. Maar ik dacht ergens ook: Als ze me wél uitkiezen is het allemaal al spannend genoeg, dan wil ik niet ook nog stressen over dat ik me anders voor heb gedaan dan ik ben. En omdat ik nog wat vragen had, wilde ik ook echt een slag om de arm houden, eerst goed weten waar ik me nou precies voor opgaf.

Ik verzond alles. Ze waarschuwden dat ze niet zouden corresponderen, maar ik kreeg keurig een ontvangstbevestiging. En toen begon het wachten. Ik had me ruim twee weken voor de deadline aangemeld, dus daardoor leek het allemaal nog langer te duren. Afleiding genoeg, maar het meeste daarvan was helaas niet echt fijn. Ze hadden aangegeven dat je niet geselecteerd was als je na een bepaalde datum niets had gehoord. Op die datum zouden we op vakantie zijn, dus ik ging er al een beetje van uit dat ik daar zou concluderen dat ik niet geselecteerd was.

Het was vrijdag 16 juli, de laatste schooldag voor de zomervakantie voor S. We waren druk met de nasleep van de vierde koortsstuip van D., een dag eerder op de crèche. Ze was er dit keer zelf uit gekomen (we hebben noodmedicatie die we haar kunnen geven als ze een koortsstuip krijgt, maar dat hoefde dit keer dus niet) en de leidsters hadden supergoed gehandeld en voor haar en ons gezorgd, maar het gebeurt steeds totaal onverwacht en het blijft enorm stressvol (de teller staat inmiddels ook al op vijfzes, helaas). Ondertussen was het ook zeer de vraag of onze vakantie door kon gaan. Omdat D. nog steeds koorts had, maar ook omdat we naar Noord-Limburg zouden gaan en het daar dreigde te overstromen. Mensen werden geëvacueerd en het ziekenhuis ging dicht. We twijfelden erg over wat we moesten doen.

In al die chaos kreeg ik ineens een mailtje: Gefeliciteerd, je zit erbij.