Je zou zeggen dat ik nu wat meer tijd heb om boeken te lezen, maar ik ben er eigenlijk niet zoveel mee bezig. Niet zoveel ruimte voor in mijn hoofd of zo. Al valt dat ook wel weer mee als ik onderstaand lijstje bekijk, er zijn al maanden geweest waarin ik nog minder gelezen heb.
Claudia de Breij – Krijg nou tieten!
Ik had dit boek al eens gelezen, als fan, maar toen was ik nog niet zwanger. Ik lees sowieso amper zwangerschapsboeken, terwijl ik van tevoren dacht dat ik alles zou lezen wat los- en vastzat. Ik weet niet, niet echt behoefte aan. Vanuit een soort cultuurhistorische interesse vind ik het nog wel leuk om te bladeren in de editie van Bevallen en opstaan uit 1986 die mijn moeder me leende. Waarin staat dat de effecten van alcohol op de ongeboren baby nog niet echt bekend zijn, dus dat je het drinken van alcohol maar beter kunt beperken. Tot twee glazen. Per dag. En verder lees ik wat op internet, bijvoorbeeld wanneer de baby zo groot is als een Chinese kool. Veel boeken en sites zijn me ook gewoon te hetero. Dat gaat bij dit boek natuurlijk niet op. Ik vond het fijn dat het grappig en nuchter is, en persoonlijk. En niet leuk voor haar, maar ergens wel troostrijk, dat winkelpersoneel er zelfs bij haar van uitging dat er wel een man bij haar zou horen, terwijl haar vrouw naast haar stond. Ik heb zelf niets tegen het woord ‘kindje’ en vind Samen Bevallen niet zo verschrikkelijk als zij schetst (maar zij heeft dan ook van horen zeggen dat je op die cursus een weeëndans leert, niets van gemerkt). O, en ik vond dit zo mooi, al kan ik niet helemaal goed inschatten in hoeverre dat de hormonen zijn: ‘En zo zaten we daar, als een half uitgepakte Russische matroesjka: ik met nog een kleintje in mijn buik, en die grote waar ik uit kwam naast mij.’ (p. 98)
Betsy Hosegood – Not tonight darling, I’m knitting
Vreselijke titel. Vreselijk omslag. I know. Maar ik had een volgend nachtkastjeboek nodig, en daarvoor was het geschikt. Het is een bladerboek over breien. Over garens, breiende beroemdheden, een quiz wat voor breier je bent… Veel foto’s ook en volstrekt onschadelijk voor het slapengaan. Wel een beetje achterhaald (het is zo’n tien jaar oud) als het gaat om wat er allemaal op internet te vinden is.
Una LaMarche – You in Five Acts
Ik las weer eens een boek via First to Read. Ik reserveerde het met mijn bij elkaar gespaarde punten, want ik word echt nooit ingeloot. Het gaat over vijf kunstzinnige scholieren in New York: twee balletdansers, twee acteurs en een regisseur/scenarioschrijver. Ze bereiden zich voor op hun ‘Showcase’: een schooluitvoering waar allemaal mensen uit het vak naar komen kijken, en die hun toekomst in belangrijke mate zal bepalen. Het stond bij First to Read in de categorie Teen/Young Adult en daar hoort het wat mij betreft ook. Ik bedoel dat ik het niet zo’n indrukwekkend boek vond dat het voor alle leeftijden geschikt is. De setting is natuurlijk heel leuk en interessant, en de opbouw ook wel: in iedere ‘akte’ is een ander personage aan het woord, en diegene spreekt tegen een ‘you’ die ook in elke andere akte anders is (vandaar de titel). De vijf personages spreken in feite tegen elkaar. Ik hou enorm van meerstemmigheid, hoewel ik vond dat de stemmen hier nog wel wat meer van elkaar hadden mogen verschillen. En ik vond niet iedereen even boeiend of sympathiek. Gelukkig Joy, een donkere ballerina, wel, en zij krijgt de meeste pagina’s. Ik vrees dat de dingen waar zij mee te maken krijgt omdat ze niet blank en broodmager is geloofwaardig zijn. Het grootste nadeel vond ik de bepaald niet subtiele suggesties dat er Iets Heel Ergs staat te gebeuren. Onder iedere hoofdstuktitel staat ‘nog zoveel dagen’ (wel weer mooi dat niet ieder personage dat even exact lijkt te weten!) en het hele boek staat vol zinnen als ‘But I didn’t know yet…’. Zo irritant, daar had een redacteur echt iets van moeten zeggen!
Joachim Meyerhoff – Wanneer wordt het eindelijk weer zoals het nooit is geweest
(Wann wird es endlich wieder so, wie es nie war, vertaald uit het Duits door Josephine Rijnaarts)
Autobiografische roman over een jongen die opgroeit op het terrein van een psychiatrische inrichting waarvan zijn vader directeur is. Het verhaal speelt zich af in de jaren zeventig, in het noorden van Duitsland. Ik was onder de indruk van de vertelstijl, de mooie observaties en de levendige details. Het is een beschrijving van het dagelijks leven van het gezin, in hoofdstukken die niet per se heel veel met elkaar te maken lijken te hebben, maar toch ook weer wel. Het verhaal wordt eigenlijk niet voortgedreven door een plot, maar bleef me toch erg boeien.
Richard Greenberg – The Babylon Line
Nog een boek via First to Read. Op de een of andere manier had ik even gemist dat dit een toneelstuk was. Op zich geen probleem, ik had het alleen niet verwacht. Ik had vooral onthouden dat het een boek over een schrijfcursus was, en dat leek me wel wat. Alleen geeft de docent van deze cursus nauwelijks les en schrijven de cursisten weinig. Ze vliegen elkaar voornamelijk in de haren. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik van het stuk vond. Ik had veel moeite om erin te komen, vond het taalgebruik en het gebrek aan context vrij lastig. Er zitten wel leuke vondsten in, verhalen van de cursisten waarbij je niet precies weet wat echt is gebeurd en wat niet, en die in de loop van de cursus ook veranderen. De ‘lessen’ hebben echter zo weinig inhoud, na een tijdje was ik het ‘Any comments?’ van de docent (en dat niemand dan commentaar heeft) wel een beetje zat. O, en de docent richt zich vaak rechtstreeks tot het publiek, dat vond ik ook niet zo geslaagd. Misschien werkt het op het podium wel.