Joost Zwagerman – Chaos en Rumoer
Ik weet niet meer hoe dit boek op ons ‘leeslijstje’ terechtgekomen is. Tja, daarom hebben we dat lijstje juist, omdat inmiddels wel gebleken is dat we enkel onthouden dat er zoveel boeken zijn die we nog willen lezen, en niet welke boeken dat zijn als we in de bibliotheek of in een boekhandel staan. Het is in ieder geval geen nieuw boek (1997). Dat merk je aan de prominente rol voor de fax, de obsessie van een van de personages met draadloze telefoons. Het stoorde me niet. Dit boek heb ik graag gelezen. Het gaat over een schrijver die kampt met een writer’s block en daarom maar bij het culturele radioprogramma Chaos en Rumoer gaat werken. Daardoor zit hij nog steeds midden in de literaire/culturele wereld, wat erg frustrerend voor hem is. Hoe Joost Zwagerman die wereld beschrijft, heel herkenbaar (ook achttien jaar later nog) en vaak heel grappig! Ergens in het midden werd het even nogal vervreemdend. Dat vond ik er niet zo goed bij passen, al was het ook wel weer verrassend.
Hanna Bervoets – Efter
Ik heb volgens mij alle romans van Hanna Bervoets gelezen (nou, nou, Nicole, vier stuks maar liefst). Lieve Céline is mijn favoriet, denk ik, de stem in dat boek is zó knap. Het grootste nadeel van het werk van Hanna Bervoets vind ik dat ze personages vaak totaal onverwacht (althans voor mij) aan het moorden laat slaan. Dat is niet zo aan mij besteed. In haar nieuwste roman Efter valt dat gelukkig wel mee. Efter speelt zich af in de nabije toekomst, waarin verliefdheid beschouwd wordt als psychische stoornis. Er wordt zelfs een medicijn tegen ontwikkeld, verschillende personages krijgen daar op een bepaalde manier mee te maken. Lastig om daar veel over te zeggen, want hun verhalen zijn nogal verknoopt. In ieder geval vond ik het concept erg goed gevonden, het idee sprak me meteen aan. Het boek leest ook heel fijn. Soms is het alleen een tikje te filosofisch naar mijn smaak (daarom las ik op het laatst de columns van Hanna Bervoets in Volkskrant Magazine niet meer). En ik had vooral veel moeite om erin te komen. Het is een ambitieus boek: negen personages (met steeds wisselend perspectief), zich afspelend in toekomst (waardoor je niet altijd precies weet waar ze het over hebben) en ook nog eens behoorlijk fragmentarisch. Ik zou het boek zeker aanraden, het is leuk en interessant, vooral de passages over de kliniek waar ze mensen tegen love addiction disorder behandelen. Maar ik vond het wel jammer dat ik niet kon stoppen met er op een technische manier naar kijken. Ik bleef terugbladeren en denken dat het knap gedaan was, maar het raakte me niet echt.
Tatiana de Rosnay – Haar naam was Sarah
(Sarah’s Key, vertaald door Monique Eggermont en Kitty Pouwels. Luisterboek, voorgelezen door Dieuwertje Blok)
Sommige boeken heb ik zó vaak ingepakt toen ik bij Broese werkte, dat dat een leesreden op zich is geworden. Nieuwsgierigheid, ook als ik al vermoed dat het niet echt een boek voor mij is. Haar naam was Sarah wordt aangeboden in de app LuisterBieb, en dat was voor mij een handige manier om het eindelijk eens te ‘lezen’, omdat dat tijdens het hardlopen, schoonmaken, breien kon.
Het was inderdaad niet echt een boek voor mij. Ik ben zeker geïnteresseerd in de Tweede Wereldoorlog en wist nog niet veel over Frankrijk/Parijs in die tijd, maar dit is toch wel zo’n kitscherig boek. Ik snap dat het heel moeilijk is om woorden te vinden voor het beschrijven van zulke afschuwelijke dingen. De Rosnay lijkt echter zo bang te zijn dat lezers misschien niet zullen snappen hoe afschuwelijk het precies was, dat ze totaal geen ruimte laat om zelf iets te concluderen, om zelf na te denken. Heel irritant. ‘Ja, nou weten we het wel!’ riep ik af en toe. Verder vond ik het ook nogal een voorspelbaar boek (en nee, dan bedoel ik niet ‘ze gaan allemaal dood’). Het luisterboek duurt ruim tien uur en met name de laatste twee uur kabbelt het verhaal zo’n beetje voort in het heden. Ik heb het wel helemaal geluisterd, maar het was een aardig lange zit. De redacteur had wel wat meer mogen ingrijpen in de opbouw en stijl!
Wel een eervolle vermelding voor Dieuwertje Blok, die verdiende het niet dat ik naar haar schreeuwde. Haar stem is heel prettig om naar te luisteren, ze beheerst haar talen en het is mooi hoe ze met haar stem verschil weet te maken tussen Sarah (het Joodse meisje in het verleden) en Julia (de Amerikaanse journaliste in het heden), zonder dat het er te dik bovenop ligt.