Ik ga uiteindelijk altijd door. Dit jaar ook weer vaak met de nadruk op uiteindelijk.
Dit jaar, waarin D. werd geboren, waarin ik per ongeluk thuis beviel zonder verloskundige erbij. ‘Kind aangepakt door: ondeskundige’ had de verloskundige ingevuld bij gebrek aan betere optie, maar dat was nu juist een van de weinige momenten waarop ik me niet ondeskundig voelde. De paniek was in een keer weg en de rest van de wereld bestond even niet. De kraamtijd was totaal anders dan ik me had voorgesteld, en in veel opzichten beter. Het verdriet over de kraamtijd bij S., het schuldgevoel naar haar toe werd (en wordt) er niet minder om, ik had veel pijn door de naweeën en zo’n bevalling is niet alleen maar ‘lekker snel en makkelijk’, zoals ik van sommige mensen te horen kreeg. Maar mede dankzij onze lieve kraamverzorgster L. hebben we best een fijne eerste week gehad.
Dit jaar, waarin ik me weer zo vaak alleen voelde, met mijn lichaam als wegwerpverpakking. Ik heb zoveel zelf moeten uitzoeken, moeten gokken, zoveel waardeloze adviezen gekregen. Zoveel betweters en onnozelaars. Er is gewoon geen geschikte hulp. De meeste mensen hebben geen idee, en ook niet bijster veel interesse. Het heeft me nog cynischer gemaakt dan ik al was. Zoals je ziet.
Dit jaar, waarin ik in de tweede helft fijn heb gewerkt, maar me ook eindeloos heb afgevraagd of het genoeg zal zijn. Of ik na volgend jaar nog als zelfstandige verder kan. Of ik dat moet willen. Zoveel minachting. Terwijl dit is wat ik wil en kan. Dit jaar, waarin ik mijn eerste breipatroon publiceerde, ontdekte dat ik daar enorm gelukkig van word. Waarin ik allemaal leuke andere zelfstandigen ontmoette door ondanks mijn introversie mee te doen aan een kerstpakkettenuitwisseling.
Dit jaar, waarin de nachten beroerder waren dan ooit en de dagen drukker. Mensen wakker houden is niet voor niets een martelmethode. Ik praat er niet graag over, want me verdedigen tegenover iedereen die er iets van vindt kost alleen maar energie die ik niet heb. Ik ben nog nooit zoveel vergeten en zo vaak te laat gekomen.
Dit jaar, waarin ik regelmatig tegen de muren opvloog én zo graag thuis was. Waarin we toch meer ondernamen dan ik van tevoren dacht, vooral dankzij de draagzak en de bus. Waarin ik ondanks mijn rijangst toch ben blijven rijden, maar mezelf soms ook toestond om het niet te doen. Waarin we uiteindelijk toch nog een fantastische dag hadden in de Efteling. Waarin we een midweek op vakantie gingen, met een zieke baby en een peuter die het zwembad haast niet uit te krijgen was. Waarin we Fun Home zagen in Amsterdam.
Dit jaar, waarin het helaas nog niet lukte om S. zindelijk te krijgen, maar waarin ze wel vanaf haar verjaardag in een keer zonder speen sliep. Mijn lieve, slimme, eigenwijze S. En mijn lieve, vrolijke D., die momenteel zo eenkennig is, maar soms ook zo enthousiast contact probeert te maken. En mijn lieve M., die ondanks alles nog steeds bij mij wil zijn.
Dit jaar, waarvan we samen het einde gaan halen, zoals het er nu naar uitziet.
(En nu moet ik stoppen, want S. wil ‘heel, heel graag’ een oliebol.)