Poging

Het was een productieve week. Dat moet ook wel, want volgende week komt de vertaling van de nieuwste Loser mijn kant op (kennelijk heb ik de humor van een tienjarig jongetje, want ik vind dat dus vaak oprecht grappig!) en moet ik beginnen aan een groot project rond een studieboek dat ik ga redigeren, maar waar ik ook toetsvragen voor ga maken. En nog wat andere dingen.

Ik heb elke ochtend voor het ontbijt minstens een half uur geschreven. Dat vind ik altijd het moeilijkst bij naderende deadlines. Terwijl ik weet dat ik meestal niet meer doe als ik eerder begin. Dat ik het ‘s middags dan gewoon eerder zat ben.

Het heeft ook te maken met hoeveel ik mijn eigen teksten waard vind. Gun ik mezelf tijd om aan mijn eigen teksten te werken, terwijl er altijd wel redactiewerk op me ligt te wachten, waar ik mijn geld mee verdien? En ik kan mezelf nogal onder druk zetten. Dat het minstens even goed moet zijn als alles wat ik al gemaakt heb. En in een keer publicabel, terwijl ik ergens heus wel weet dat dat niet hoeft, dat er tijd is om eraan te prutsen, dat ze soms heel anders lijken als ik ze beter ken, als andere mensen ze gelezen hebben en er iets van vinden. Dat weggooien altijd nog kan.

Dus voorlopig houd ik het er maar op dat ik twee gedichten heb geschreven en ben begonnen aan een derde. En dat het zin heeft.

Puzzel

DSC_0338

Mijn hoofd is gevuld met teksten van anderen. Momenteel over cowboys, een meisje dat haar eigen modeapp ontwikkelt, over hoe je een merk in de markt zet. En waar de cursisten van Schrijven Online mee komen.

Mijn opschrijfboekjes zijn gevuld met teksten van mezelf. Losse beelden, zinnen, woorden en ideeën. Lastig om daar op dit moment iets mee te doen. Misschien moet ik gewoon weer elke ochtend een half uur schrijven, nog voor de dag weer vol stroomt. Dat heb ik vorig jaar een paar maanden volgehouden en dat ging eigenlijk heel goed, tot het leven weer in de weg ging zitten. Sommige mensen verplichten zichzelf tot het schrijven van een x aantal woorden per dag. Dat werkt voor mij niet zo goed, zeker niet bij poëzie, maar een halfuurtje moet toch lukken.

Gisteren een begin gemaakt met het opdiepen van al die nog niet gebruikte fragmenten. Ik dacht dat het niet zo veel zou zijn, maar ik kon een behoorlijk stuk vloer bedekken. Nu nog de moed vinden om te schuiven en te denken tot er iets ontstaat.

Deken

IMG_1729-001

Ik mocht een deken breien voor een nu al hippe baby en dat deed ik graag. Een geometrisch patroon moest het worden, en dat vond ik uiteindelijk op deze Japanse site. Extra leuk omdat de ouders fan zijn van dat land. Daadwerkelijk aan het patroon komen viel nog niet mee, aangezien ik geen Japans spreek. Eerst lukte het helemaal niet, waarop ik besloot dan maar gewoon heel goed naar het breiwerk te kijken en zelf een patroon te tekenen. Daarna nog één keer proberen te downloaden, hoe moeilijk kan het zijn? Toen ging het natuurlijk ineens wel. Ik bleek het goed te hebben nagetekend.

Garen kopen was ook een hele onderneming. De eisen leken redelijk bescheiden – katoen en in twee kleuren, bijvoorbeeld zwart en wit – maar de winkel werkte niet echt mee. De eigenaresse wilde veel garen amper laten zien, want ‘veel te donker voor een baby’. Ook nadat ik drie keer had gezegd dat zwart-wit een serieuze optie was. Haar dochter was wel iets behulpzamer, maar telkens als ik eindelijk iets uitgekozen had, bleken ze daar niet meer genoeg van op voorraad te hebben. En dat kwam dan ook niet meer binnen. Het was natuurlijk erg dom van mij om ervan uit te gaan dat zij het wel het beste zouden weten toen ze zeiden dat twee garens van twee verschillende merken ook best samen konden. Dat komt, ik ben erg verwend sinds ik deze wolwinkel in Utrecht ken, waar ze het ook echt het beste weten.

DIGITAL IMAGE

Thuis bleek natuurlijk al snel dat die garens helemaal niet bij elkaar pasten, maar het garen van merk A (Phildar Etik) was wel erg mooi, dus ik heb het garen van merk B teruggebracht en het garen in de tweede kleur van het goede merk op internet besteld. Sindsdien niet meer naar die winkel geweest. Ik heb ook nog flink wat garen over, want ze begrepen totaal niet wat dubbel breien is, dus hun berekeningen van hoeveel ik nodig zou hebben liepen nogal uiteen. Nou ja, daar maak ik dan wel weer iets anders van. Alleen weet ik nu niet hoe het met grootmoeder gesteld is. Die bleek boven de winkel te wonen en vaak te weigeren te drinken, er was namelijk ook nog een man die steeds naar beneden kwam om te vertellen in hoeverre het oude mens haar thee al ophad.

Het dekentje-in-wording heeft niet zo veel van de wereld gezien. Ik ook niet, vandaar, en toen we naar Londen gingen was het al te groot om mee te nemen (het is uiteindelijk ongeveer 80 bij 100 cm geworden). Het is wel op familiebezoek geweest, in de trein en op Texel. En nu is het bij de baby thuis, precies zoals de bedoeling was.

IMG_1725-001