Vanaf het moment dat ik hoorde dat ik mee mocht doen aan De BreiSTER, of toch in ieder geval vanaf het moment dat ik besloot om daadwerkelijk mee te doen, keek ik uit naar 28 augustus. Op die dag zouden alle kandidaten naar Wolplein in Zaltbommel komen. Daar zouden we elkaar en het team van Wolplein voor het eerst ontmoeten en uitleg krijgen over het geheel. Dan zou het echt beginnen!
In coronatijd vind ik het lastig om me op dingen te verheugen, want er lijken altijd zo veel redenen te zijn waardoor iets niet door zou kunnen gaan. Maar buiten dat verheugde ik me er erg op. Tot die tijd kon ik niet zo veel, behalve speculeren over de opdrachten en m’n mond houden. Nu gold er gelukkig geen extreem strenge geheimhoudingsplicht, ze zeiden zelfs expliciet dat je het nieuws over je deelname mocht delen met familie en vrienden, maar ze wilden natuurlijk zelf te zijner tijd de deelnemers bekendmaken, dus online mocht er niets over verschijnen.
Gelukkig was het eind augustus vrij rustig op coronagebied en kon het doorgaan. We werden om tien uur ’s ochtends verwacht. Ik reed erheen met mijn gezin in de auto, want we zouden dat weekend gaan logeren bij M.’s vader en zijn vriendin, en Zaltbommel ligt op de route daarheen. M. zou verder rijden met S. en D., en ik zou dan na afloop van de bijeenkomst de trein pakken. Het duurt altijd langer dan wij denken om spullen in te pakken en twee kinderen in de auto te krijgen, dus uiteindelijk waren we net voor tien uur bij Wolplein.
Het was lang geleden dat ik zoveel nieuwe mensen had ontmoet, dus het was best spannend en onwennig. Gelukkig was Chloë er, die de communicatie verzorgt vanuit Wolplein. Zij heeft meegedaan aan De HaakSTER voordat ze bij Wolplein ging werken, dus haar herkende ik. We gingen naar de kantoren boven het inspiratiecentrum, kregen wat drinken, wat eten, er was een voorstelrondje en toen splitsten we op in twee groepjes van vijf. De ene groep begon met het opnemen van de kennismakingsvideo’s, de andere groep kreeg eerst uitleg van Chloë. Mijn groepje ging eerst opnemen. Daar was ik wel blij mee, want dan had ik het maar gehad.
Die kennismakingsvideo’s, ik weet het niet. Het is niet voor niks dat ze die bij programma’s als Heel Holland Bakt door de eerste afleveringen heen monteren en dat ze filmen dat mensen iets aan het doen zijn, denk ik. Hier zijn het vrij statische interviewtjes, met voor iedereen dezelfde vragen (waaronder de vraag der vragen: ‘Hoeveel zin heb je in deze wedstrijd?’). Ik heb ze nu al best vaak gezien bij De HaakSTER, ook met dezelfde vragen (alleen dan natuurlijk over haken) en het leek me ronduit verschrikkelijk om er zelf eentje op te moeten nemen.
En het was ook vrij verschrikkelijk. Joanna, de video-editor, was heel aardig en geruststellend, dus het lag zeker niet aan haar. Ik ben gewoon slecht in dit soort dingen. Inmiddels staat het resultaat hier online. Ik heb me hier maanden zo veel zorgen om gemaakt dat het me nog best meeviel toen ik het terugzag. Ik ben in de eerste voorstelaflevering terechtgekomen, dus ik hoefde me niet nog een week langer op te vreten toen het online kwam.
Oké, ik vond het wel echt moeilijk om het terug te zien. Je ziet en hoort dat ik stikzenuwachtig ben, ik zie en hoor dat in ieder geval zelf en voel dan weer hoe zenuwachtig ik toen was, maar ik kom niet volslagen idioot over (hoop ik). Ik wil nog wel eens knalrood worden bij dit soort gelegenheden (nee, maar echt, tegen paars aan, inclusief rode vlekken in m’n nek, vinden mensen ook altijd erg leuk om opmerkingen over te maken, en als je bang bent dat dat gebeurt, gebeurt het natuurlijk juist), maar daar is hier opvallend weinig van te zien. Misschien heb ik veel te danken aan een gunstige belichting of kunnen ze bij Wolplein supergoed video’s nabewerken, geen idee, maar daar doe ik dan graag mijn voordeel mee. Verder weet ik het ook niet precies meer. Ik heb de aflevering gekeken met mijn gezin op vrijdagmiddag, een paar uur later kreeg D. die koortsstuip. En op het moment zelf praatten S. en D. er nogal eens doorheen, dus ik heb niet alle antwoorden van de andere kandidaten even goed gehoord. S. deed verwoede pogingen om alle vragen en namen hardop te lezen, en ze was vooral enorm verontwaardigd dat ik in het interview zeg dat ze vier is, terwijl ze nu vijf is (dat ze toen nog vier wás, vond ze geen goed argument).
Tot nu toe zijn de reacties ook eigenlijk allemaal heel leuk en positief. Van mensen die ik ken, maar ook van mensen die ik (nog) niet ken. Je moet natuurlijk helemaal niet kijken wat mensen op social media erover schrijven, maar dat kan ik dan toch niet laten (ik wist ook al wel van mezelf dat ik dat niet zou kunnen laten). Er reageren vooral mensen die zelf ook van handwerken houden, die zin hebben om te gaan kijken en ons succes wensen. Dat doet me goed. En het valt natuurlijk op dat Robert meedoet, voor het eerst een man erbij, daar gaan ook veel reacties over.
Veel ‘neutrale kijkers’ (kijkers die geen van de kandidaten persoonlijk kennen, bedoel ik) zien natuurlijk ook gewoon tien kandidaten, niet speciaal mij. Heel logisch, en ik heb heus al die tijd geweten dat er nog negen kandidaten waren en dat mijn vlogs niet integraal zouden worden uitgezonden (dat is maar goed ook, geloof me). Maar als je in je eentje thuis met de wedstrijd bezig bent, zonder veel zicht op wat de anderen aan het doen zijn, verdwijnt dat toch makkelijk naar de achtergrond. Zo ging het in ieder geval bij mij.
Terug naar 28 augustus.
Ik was blij toen het interviewtje erop stond en ik weer lekker verder kon kletsen met de andere kandidaten. We houden natuurlijk allemaal van breien, dat schept een band, en het was dan ook meteen gezellig. Het was ergens wel jammer dat er twee groepjes waren, want daardoor leer je dan toch de vier mensen van je eigen groepje wat beter kennen dan de andere vijf. Petra, de CEO van Wolplein, kwam ook nog even kennismaken. Zij is veel te zien op Wolpleins YouTube-kanaal. Ze presenteert De HaakSTER en zou De BreiSTER ook gaan presenteren. Iedereen wist daardoor al wie ze was, en het zoemde ook echt zo rond dat ze gesignaleerd was. Ik vind het heel indrukwekkend wat ze neerzet met haar bedrijf en het was erg leuk om haar te ontmoeten.
Later die ochtend wisselden we om en gaf Chloë ons een wervelende presentatie over de wedstrijd. Dat was ook heel leuk en interessant. En toen zat het officiële gedeelte er alweer zo’n beetje op. Chloë nodigde ons uit voor een appgroep (voor dé appgroep!), we maakten een groepsfoto, we kregen een broodje, kletsten nog wat… Samen met een paar andere kandidaten ben ik ook nog een kijkje gaan nemen in het inspiratiecentrum (daar was ik nog nooit geweest). Michelles man kwam haar ophalen, en zij waren zo aardig om me af te zetten op station Zaltbommel. Het was sowieso heel bijzonder om iedereen te ontmoeten en te merken dat het meteen zo goed klikte.
Eerlijk is eerlijk, in de uitnodiging werd het een ‘workshop’ genoemd, en ik had dat iets te letterlijk opgevat, zo bleek. Ik had gehoopt dat we meer zouden leren over patronen schrijven, fotograferen en vloggen, dat we daarmee zouden gaan oefenen misschien ook wel. Het ging nu niet echt verder dan wat algemene tips als ‘schrijf je patroon in onze template’ en ‘houd je telefoon horizontaal als je filmt’. Dat vond ik wel erg jammer, want ik kan daar gewoon nog heel veel over leren. En ik leer ook zeker veel in deze wedstrijd, maar vooral door eraan mee te doen.
Uiteindelijk was ik blij dat ik van meerdere mensen een lift naar het station aangeboden kreeg, want we vertrokken met een grote (uiteraard knalroze) doos met daarin het eerste materiaal (in een dichte zak). Plus het ‘handboek’ met alle info over de wedstrijd en een superlief kaartje met steekmarkeerders en succeswens dat Irma erin had weten te smokkelen. De maandag daarop zouden we de eerste opdracht ook al krijgen, dus nu ging het echt beginnen!
