Camp NaNoWriMo: de einduitslag

Het is augustus, en dus is Camp NaNoWriMo voorbij. Ik heb mijn doel, minimaal 1000 minuten aan schrijven besteden, bereikt! Zondag de 30e al, dus het kostte uiteindelijk niet eens heel veel moeite. Het kwam wel pas goed op gang toen ik even niet werkte, maar dat is waarschijnlijk ook niet zo vreemd. Afgelopen week heb ik prompt weer heel weinig geschreven, dus tja. Doelen en deadlines werken? Nog maar even de doelen langslopen dan.

– Aan een schrijfwedstrijd meedoen. Dit is nog steeds het plan. De deadline voor de wedstrijd waar ik aan mee wil doen is 1 september, dus ik heb deze maand nog een hoop te doen. Ik hoop echt dat het lukt, ik ben ook echt al serieus met mijn tekst bezig geweest, maar ik schat in dat het nog veel werk gaat zijn.
– Proberen iets ergens gepubliceerd te krijgen. Dit plan staat voorlopig in de ijskast. Er kan natuurlijk altijd iets interessants voorbijkomen, maar het hoeft even niet zo.
– Minimaal twee keer per week bloggen, ongeacht waarover. Dit is gelukt en ga ik proberen vol te houden.
– Bijlezen Schrijven Magazine. Ook gelukt. Eerlijk is eerlijk, zonder dit punt zou het een stuk lastiger zijn geweest om die 1000 minuten te halen. Maar het was wel erg fijn. Flink wat artikelen zetten me aan het denken. Over mijn tekst, schrijven in het algemeen en zeker ook over redactie. Ik heb zelfs aantekeningen gemaakt! Zo hebben ze een serie ‘over het vak van redacteur’, geschreven door Jacqueline de Jong. Aangezien dat vak al jaren mijn vak is, ben ik niet de doelgroep. De insteek is uiteraard om (amateur)schrijvers een kijkje achter de schermen te geven. En toch lees ik die serie heel graag, ze helpt me om mijn positie te bepalen. Erg waardevol!
– Aan een nieuwe tekst werken. De tekst voor de wedstrijd dus. En ook nog wel wat andere ‘dingetjes’, maar die vallen vooralsnog in de categorie ‘van je af schrijven’ en ik weet nog niet of ze ooit een ander doel zullen hebben. Hoeft ook niet.
– Dat ene toneelstuk lezen. Daar is het nog steeds niet van gekomen. De tekst waar het voor is heeft momenteel ook geen prioriteit.

Over mijn huidige doelen kan ik kort zijn: bloggen en meedoen aan die wedstrijd!

Boeken van juli

Ruud Meijer – Beroep huisvrouw. Geschiedenis van het Amersfoortse huishoudonderwijs

Dit boek vond ik in de bibliotheek in de kast met boeken van Eemlandse schrijvers (waar mijn eigen bundel ook te vinden is). Het leek me interessant en dat was het ook. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het niet helemaal van voor tot achter gelezen heb. Het is best aardig geschreven, maar soms behoorlijk droge kost. Het boek is duidelijk bedoeld om te informeren, niet om te entertainen. Het is bepaald geen literaire non-fictie (zou wel erg leuk geweest zijn!). Het boek gaat over de verschillende huishoudscholen die er ooit in Amersfoort waren, hoewel vooral heel veel over eentje en dan daarna nog even kort over twee andere, omdat daar een stuk minder materiaal over te vinden was. En dat dan geplaatst in een groter verband: de positie van de vrouw, de economische situatie in Nederland enzovoort. Er komen ook vrouwen aan het woord die op de huishoudscholen hebben gezeten of er lesgaven. Een leuke toevoeging, al vond ik de interviews helaas niet al te interessant, de meeste vrouwen sommen vooral op welke akten ze hebben gehaald en uit welke omliggende dorpen de leerlingen kwamen. Ik denk dat er leukere insteken mogelijk waren geweest met dit materiaal dan deze. Ik vond het bijvoorbeeld best saai dat er veel ruimte wordt besteed aan de verschillende gebouwen en de financiële situatie van de instellingen. Maar ik vond het wel interessant om te lezen hoe het gegaan is met het huishoudonderwijs in het algemeen, hoe het eerst een opstapje was voor meisjes die anders helemaal niet meer verder zouden mogen leren terwijl het later meer iets werd voor meisjes van wie men dacht dat ze verder toch niks konden. En natuurlijk extra leuk dat alles in het boek op mijn eigen stad was gericht.

Simon Cherry – De schat van Gruizelkaak
(Eddy Stone and the Epic Holiday Mash-Up, vertaald uit het Engels door Marjolein Algera)

Dit is het eerste boek over Eddie Kei. Ik heb het tweede boek over hem mogen persklaarmaken. Ik kreeg in dat kader het eerste boek ook toegestuurd, maar kwam er niet aan toe om dat al te lezen. Ik probeer eerdere delen altijd te lezen als ik boeken uit series redigeer (of herlezen als ik die eerdere delen ook heb geredigeerd), maar in dit geval is het feit dat de hoofdpersoon in beide boeken Eddie Kei heet zo ongeveer de enige overeenkomst. En dus bleef het toch liggen. Ik was wel heel enthousiast over het tweede boek, en daardoor toch ook erg benieuwd naar het eerste. En ik vond het eerste boek misschien nog wel leuker dan het eerste. ‘Zomaar’ lezen blijft heel anders dan voor werk lezen, zeker als ik vrij ben, ik heb de vertaalster inmiddels ontmoet, er kunnen allerlei redenen voor zijn. Voor beide boeken geldt dat ze heel origineel en grappig zijn. Heel levendig ook, met kleurrijke personages (die ook in de vertaling allemaal een geheel eigen stem hebben, razend knap gedaan). Vrijwel elke pagina gebeurt er wel weer iets onverwachts of geks. Soms misschien een tikje flauw voor volwassenen, maar ik heb echt zitten grinniken. Het zijn avonturenverhalen. In dit boek logeert Eddie bij zijn oma en treft hij op een dag een piraat aan in haar badkuip. Samen met deze piraat, ‘de bemanning’ (een oud vrouwtje met een kringloopwinkel) en een pinguïn die uit een waterpark is ontsnapt (en zichzelf een rasentertainer vindt), gaat hij op zoek naar een schat.

Dola de Jong – De thuiswacht

In de jaren veertig werd dit boek door alle uitgevers afgewezen vanwege de ‘schandelijke inhoud’. Er komen namelijk lesbische vrouwen in voor. Natuurlijk kun je ervan uitgaan dat het zeventig jaar later niet zo heel schokkend blijkt te zijn allemaal. Het gaat over twee huisgenotes: een inderdaad lesbisch en de ander een zorgelijk type dat dat aanvankelijk niet doorheeft. Ergens raakte het me wel, al moest ik erg wennen aan de stijl en had ik ergens toch gehoopt dat het meer over een lesbische relatie zou gaan in plaats van over een wat kleurloze vrouw die het allemaal niet zo goed weet. Onder andere in het nawoord wordt er zonder meer van uitgegaan dat beide vrouwen lesbisch zijn, maar zelf zag ik dat toch anders. O, en het is zo’n boek met overduidelijke terugblikken in de trant van ‘toen kon ik nog niet vermoeden dat…’, daar moet je van houden. Wat me echt stoorde was dat de flaptekst iets essentieels verraadt dat pas op 7/8 van het boek plaatsvindt. Het is een boek vol overpeinzingen en dat is op zich prima, maar toch een beetje sneu om dan zo ongeveer het enige spannende gegeven (dat te maken heeft met de oorlogsdreiging) achterop te kwakken.

Dochter (11)

Ze staat! We waren nog niet gewend aan het feit dat ze kan zitten, en nu trekt ze zich ineens al overal aan op. Ze is niet kieskeurig waaraan en weet nog niet hoe ze handig weer beneden komt. We kunnen niet altijd voorkomen dat ze valt. Bovendien heeft ze zichzelf een gigantische kras op haar voorhoofd bezorgd.

We zijn een paar dagen gaan logeren bij mijn schoonmoeder en dat ging best goed. S. sliep grote delen van de avonden in haar slaaptentje, terwijl ze thuis nooit vroeg naar bed kan, omdat ze dan blijft huilen. Het was fijn, maar ook weer niet, omdat ik liever thuis van vrije tijd zou hebben genoten. Omdat ik altijd bang ben dat mensen niet geloven hoe zwaar het kan zijn als S. zich in hun bijzijn voorbeeldig gedraagt. Het was vooral verwarrend. Misschien was ze moe van het spelen met al het mooie oude speelgoed van Ambi Toys. We deden niet veel. Overoma bezoeken, wandelen, winkelen, boodschappen doen (ik ben niet gewend om op te moeten letten welke kassa ik met de kinderwagen neem en kwam dus vast te zitten).

We hoopten ergens dat ze naderhand ‘gereset’ zou zijn, maar ze pakte haar oude ritme moeiteloos weer op. We denken nog steeds dat laten huilen slecht is, en dus laten we haar nog steeds niet huilen. We proberen haar nu wel als het even kan in bed te laten als we haar daarheen hebben gebracht en hopen dat we dan steeds korter bij haar hoeven te blijven. Ik vind het vermoeiend, zeker als ze steeds gaat zitten en staan. Als ze eindelijk slaapt, wil ik bij wijze van beloning niet meteen naar bed en dus gaan we te laat naar bed.

Ze zegt nu ‘ta-ta’, als een standaardbaby. En ‘dè-dè’. En pffffft. Veel pfffft. En ‘huuuuu’, als het eten niet snel genoeg komt of als ze niet weet wat ze met zichzelf aan moet (dan zwaait ze erbij met haar armen). Het zijn niet bepaald babygebaren, maar toch, ze maakt dingen duidelijk.

Eenmaal weer thuis tijgerde ze steeds naar dingen waar ze niet aan mag komen. We dachten dat het aan het speelgoed lag. Toch maar vast de vormenstoof gegeven. Ze kan er natuurlijk nog niet mee spelen zoals bedoeld, maar hij rolt en rammelt. En ze mocht iets nieuws voor de vakantie. Een houten giraf op wieltjes met een kralenspiraal eromheen. Al ben ik steeds ongerust als ze daarmee speelt, omdat zijn staart ook uit kraaltjes bestaat. Ze mag die dus niet in haar mond stoppen van mij. Dat is erg lastig, want ze wil de hele tijd alles in haar mond stoppen.

We zochten haar kleertjes uit. Het grijze berenjasje waarin ze naar huis kwam. Haar regenboogmuts (die we aanvankelijk nergens meer konden vinden). Het jurkje dat ze met kerst droeg. Haar vissenrompertje. Als ik daar nu al zo sentimenteel over ben, hoe moet dat over een paar jaar? Het was bijna maar goed ook dat er ook een praktisch probleem was om op te lossen: de gele vlekken (van de moedermelk?) die zijn verschenen terwijl we dachten alles schoon te hebben opgeborgen. Hopelijk werken de tips die we bij elkaar googelden.

Vertaler H. vroeg of ik over mijn dochter schrijf. Ze dacht van niet, dat het daarvoor nog te vroeg is. Haar man kon twintig jaar later pas een gedicht schrijven over het feit dat hun dochter in de couveuse had gelegen. Ze had gelijk, ik schrijf nog niet over S. Niet echt. Dit zijn maar aantekeningen. Zodat ik later weet hoe ik toen dacht dat het was.

Klei

Keramiek lijkt in te zijn. En je kent mij, ik volg alle trends natuurlijk op de voet en dus… Ahum. Ik en klei, het is nooit een gelukkige combinatie geweest, vraag maar aan mevrouw van de H. van handvaardigheid. Maar het valt me op dat verschillende hippe meisjes ineens pottenbakcursussen volgen en daarover bloggen. Daarvoor waren M. en ik al verslingerd aan The Great Pottery Throw Down op de BBC. We mogen ook graag kijken naar programma’s als Heel Holland Bakt en The Great British Sewing Bee (ik wacht uiteraard nog steeds op iets als Heel Holland Handwerkt), dus het was op zich geen verrassing dat we dit ook leuk vonden. Behalve misschien dat we zelf nog weleens iets bakken of wat achter de naaimachine zitten te klooien. Het mag allemaal geen naam hebben, maar we hebben er meer ervaring mee dan met pottenbakken. Misschien was dat ook juist wel wat we er zo leuk aan vonden. En zo zit je ineens te kijken naar mensen die een (werkende) wc proberen te boetseren.

Ik besloot M. voor haar verjaardag een pottenbakworkshop cadeau te geven (en dan zelf ook mee te gaan, zo egoïstisch was ik wel). We hebben die met nog wat mensen gevolgd bij Werfklei in Utrecht en het was erg leuk en gezellig, aanrader. Zoals verwacht was het ook erg moeilijk. In anderhalf uur bereik je zonder enige ervaring niet veel, maar ik vond het tof om het eens uit te proberen en het viel me uiteindelijk nog mee hoeveel we zelf konden doen. Je ziet dat ik toch meteen al een geheel eigen stijl heb, haha. Mijn werkstuk was het scheefst, maar ook het hoogst. Karakteristiek, zullen we maar zeggen.

Dit heeft allemaal niets met schrijven te maken, maar ik heb nu al een paar keer gelezen dat je als schrijver eerst moet zorgen voor materiaal. Voor klei, een homp taal waarmee je kunt werken. Ik weet niet wie dat het eerst bedacht, maar het spreekt me erg aan. Ik vind het lastig om als ik schrijf niet meteen ook te gaan redigeren. Logisch misschien, gezien mijn vak, maar onhandig. Het eindigt er vaak mee dat ik zo ga twijfelen en schrappen dat ik weinig meer overhoud waarmee ik verder kan. Dus nu probeer ik tegen mezelf te zeggen: eerst de klei.

Een trui voor M.

Die had ik dus nog nooit gemaakt. Wel andere dingen (een muts, hoesjes voor allerlei dingen), maar van een kledingstuk was het nog niet gekomen. Hoog tijd om daar verandering in te brengen!

Maar welk patroon? Patronen zoeken op Ravelry is voor mij al een hobby op zich, maar M. zag het absoluut niet zitten, want wat moest ze dan kiezen en ze wist toch niet wat ik kon maken en wat leuk voor mij zou zijn om aan te werken. Ik vond eigenlijk dat ze gewoon foto’s kon kijken en dat we dan later wel zouden zien of een patroon te doen was voor mij, maar ze wilde liever dat ik de keuze alvast terugbracht tot een paar patronen. Oké dan.

Ze koos voor Polaris van Hiroko Fukatsu. Ik heb twee jaar geleden haar Hitofude gebreid en ben sindsdien op zoek naar tijd om er nog een te maken. Zoals zoveel mensen, het is een erg populair patroon en ik snap dus goed waarom. Dat schept verwachtingen over Polaris! Hoewel dat een heel ander patroon is, een trui in plaats van een vest.

Ik kocht het patroon. Moeilijkheidsgraad: drie kabouters van de vijf. Serieus, wat doen die kabouters daar? Hiroko schrijft op haar pagina dat haar Engels niet goed is en dat ze dus geen vragen kan beantwoorden over haar patronen. En dat ze ze daarom maar goedkoop aanbiedt, awww. Het zal vast wel lukken, ik kan altijd mijn hulplijn (alias schoonzus) inschakelen.

Toen moesten we garen uitzoeken. Ik besloot toch maar weer online te bestellen, als we moeten wachten tot ik in de gelegenheid ben om naar een wolwinkel te gaan die me aanstaat, kunnen we lang wachten. We kwamen uiteindelijk weer uit bij BC Garn, van garen van dat merk heb ik ook mijn Japan Sleeves gebreid. Het lukt me lang niet altijd om enorm dier- en milieuvriendelijk bezig te zijn, maar ik probeer er beter op te letten. Bio Balance, een mix van katoen en wol. Oudroze. Ik kocht het in de webshop van Recht en averecht (hartjes voor die naam). Prima service, behalve dat hun webshop niet erg geavanceerd is. Ik moest zelf raden of mijn pakket door de brievenbus zou passen. Tja, dat ligt eraan of ze het garen vacuüm verpakken (veel webshops doen dat). Verkeerd gegokt, dus of ik nog een paar euro extra wilde overmaken. Nou ja. Het garen zit in strengen, dat heeft een chique uitstraling maar is best irritant, want je moet het opwinden voor je ermee kunt werken. Schoonzus S. roept altijd dat ze daar zo’n parapluwinder voor gaat aanschaffen als haar huis daar later groot genoeg voor is, maar die woont vooralsnog in een piepklein studiootje, dus daar heb ik voorlopig ook niks aan. ;)

Kenmerkend aan deze trui is de ‘gather’ in het decolleté, verder is het vooral een kwestie van veel rondjes breien. Natuurlijk brak ik bij de ‘gather’ mijn garen, want er stond ‘hold firmly’ in het patroon en dat deed ik een beetje ‘too firmly’. Maar het is hopelijk goed gekomen.

Het project lag een tijdje stil, want ik moest een baret maken en een sjaal, en meer garen opwinden. Maar nu kan ik er weer mee verder! Inmiddels ben ik ook al een stuk verder dan op bovenstaande foto, ik ben al aan de eerste mouw begonnen. Het ziet er dus naar uit dat deze trui binnenkort af is!

Camp NaNoWriMo: de tussenstand

Juli is alweer over de helft, dus laten we eens kijken hoe het ervoor staat met CampNaNoWriMo. Ik wilde 1000 minuten aan schrijven besteden in juli. Tot nu toe heb ik er 223 minuten aan besteed, maar deze week en volgende week hebben M. en ik vakantie en ik ben nu niet meer ziek, dus ik hoop dat ik er nu wat meer tijd aan kan besteden.

Ik had ook een aantal subdoelen opgesteld.
– Aan een schrijfwedstrijd meedoen. Ik heb verschillende wedstrijden op het oog. Ik heb eventueel een paar gedichten (die ik helaas niet deze maand heb geschreven, maar waar ik nog niets mee heb gedaan) die ik zou kunnen inzenden, maar ik heb ook een prozawedstrijd gezien waar een verhaal waar ik nu aan werk goed bij zou passen, dus misschien moet ik me daar in eerste instantie op richten. De deadline daarvan is gelukkig niet meteen volgende week, dus het is een serieuze, realistische optie.
– Proberen iets ergens gepubliceerd te krijgen. Hier ben ik minder mee bezig. Ik zou het kunnen proberen met genoemde gedichten, maar ik weet nog niet zo goed waar ik die aan wil bieden en of ik dat op dit moment wel wil. Ik weet niet precies waarom, maar het idee spreekt me minder aan dan toen ik dit lijstje doelen maakte, dus misschien moet ik dit voor nu even laten rusten. Ik sluit trouwens niet uit dat ik het ineens weer wel wil, wispelturig als ik ben.
– Minimaal twee keer per week bloggen, ongeacht waarover. Dit lukt tot nu toe! Ik moet eerlijk zeggen dat het me niet heel makkelijk afgaat en dat ik nog het een en ander in mijn conceptberichten had staan, maar daar publicabele blogs van maken is ook bloggen. Ik hoop dit vol te houden.
– Bijlezen Schrijven Magazine. Bijlezen kan ik het nog niet bepaald noemen, maar ik heb het een en ander gelezen, waaronder een erg interessant en concreet artikel van Inge Schouten over korte verhalen. Daar wil ik in ieder geval echt iets mee doen.
– Aan een nieuwe tekst werken. Ik schrijf aan een verhaal dat ik dus misschien voor een wedstrijd wil inzenden. Of nee, niet misschien, want een concrete deadline helpt. Ik schrijf aan een verhaal voor die wedstrijd. Het stelt nog niet zoveel voor qua aantal woorden, maar het is meer dan ik lange tijd heb kunnen zeggen.
– Dat ene toneelstuk lezen. Nog niet gedaan.

Conclusie: Ook al heb ik minder gedaan dan ik gedaan had willen hebben, dit werkt voor mij wel, want ik blog en schrijf weer. En ik heb er plezier in, en dat hoopte ik vooral terug te vinden. Ik denk dat het niet heel interessant is om volgende week nog een keer te updaten (tenzij ik ineens superveel heb gedaan, zou mooi zijn), maar begin augustus volgt sowieso een eindstand!

De sjaal voor tante M.

Iets willen maken voor iemand en daar eigenlijk geen tijd voor hebben. Dat overkomt me vaak. En dan wil ik het toch en wordt het een race tegen de klok. Dit keer zeker, want veel deadlines en tussendoor werden we ook nog even alle drie ziek. En terwijl ik hiermee bezig was, wilde ik ook nog die baret maken voor Flip, dus toen kwam er nog een project(je) tussendoor waar ik eigenlijk óók geen tijd voor had. Maar het is gelukt, ontvangers blij, ik blij.

M.’s oudtante tante M. (nu lijkt het net alsof M. naar haar is vernoemd, dat is niet zo) werd 90 jaar. M.’s familie is heel klein, dus tante M. hoort er helemaal bij. M. is heel erg op haar gesteld en ik ook, ze is heel vriendelijk en kranig en geïnteresseerd. Wij hopen ook zo oud te worden als tante M. De leeftijd en de manier waarop. Ze was altijd heel erg ondernemend, dat is nu helaas iets minder vanwege gezondheidsproblemen, maar ze wilde wel graag dat we langs zouden komen voor haar verjaardag, dus dat deden we.

Een zelfgemaakte sjaal leek me wel een cadeau voor tante M. Alleen ken ik haar nu ook weer niet zó goed, dus wat voor sjaal? Toen ik eenmaal het idee had opgevat om een sjaal te maken, wilde ik er natuurlijk ook onmiddellijk aan beginnen (achteraf gezien maar goed ook, want anders had ik nog minder tijd gehad), dus kozen we een patroon en gingen we naar de stad voor garen. Ik ben een erg kritische klant en niet zo weg van de Amersfoortse wolwinkels, maar het moest nu-nu-nu, dus ik wilde niet online bestellen. Elitt richt zich op de wat chiquere garens en heeft niet zo’n heel groot assortiment, maar het mocht dit keer ook best wat chiquer en ik slaagde er wel. En ik werd er heel vriendelijk geholpen. Doordat het nu-nu-nu moest, had ik alleen nog niet goed naar het patroon gekeken. Daarin stond heel expliciet dat je er geen variegated yarn voor moest gebruiken, omdat dat ontzettend lelijk zou worden. Ook al weet je niet wat variegated yarn is, een keer raden waar wij mee thuis waren gekomen.

Het werd dus toch een ander patroon, waarna ik me prompt zorgen ging maken (ik vind handwerken écht leuk, hoor!) over of het wel mooi zou worden en of tante M. de uitgesproken kleuren wel mooi zou vinden en of ik het wel op tijd af zou krijgen. Deze sjaal was namelijk volledig in entrelac. Van entrelacer, blijkbaar, ‘door elkaar vlechten’, het ziet eruit alsof je dat gedaan hebt, wat ik altijd wel tof vind. Je vlecht je breiwerk dan niet, maar het kost wel meer tijd dan wanneer je gewoon heen en weer breit. En dan was het ook nog eens kantbreiwerk. Kantbreiwerk moet je na afloop opspannen en dat heeft twee nadelen: 1. Daar moet je ook nog tijd voor inruimen. 2. Voor je het hebt opgespannen, ziet het er niet uit. En dat laatste weet ik heus wel, maar doordat ik nog niet echt kon zien hoe het er uiteindelijk uit zou gaan zien, bleef er een stemmetje in mijn hoofd zeuren: ‘Misschien wordt het superlelijk, misschien kun je het maar beter uithalen…’ Het was dus niet zo heel fijn om aan deze sjaal te werken.

Uiteindelijk was hij nét op tijd af. Als in: de dag voor we tante M. gingen bezoeken maakte ik hem af en spande ik hem op, biddend dat hij de volgende ochtend droog zou zijn, zodat ik dan de laatste draadjes af kon hechten, er een foto van kon maken en hem in kon pakken. O ja, derde nadeel: Ik kan niet goed opspannen. De onderkant leek ook wat strakker dan de bovenkant (of andersom, dat weet ik al niet meer), waardoor de sjaal helaas niet overal even breed is. Maar dat zie je hopelijk niet echt als je hem draagt.

Ik had me trouwens geen zorgen hoeven maken over of tante M. hem wel mooi zou vinden, want ze is veel te beleefd om te zeggen van niet. Ze zei trouwens ook dat de kleuren bij haar pasten.

Patroon: Birch van Chrissy Gardiner. Ik koos voor de middelste breedte.
Garen: Jawoll Magic van Lang Yarns (wol/nylon), kleur 60 (rood/oranje/roze). Ik had twee bollen, maar heb van die tweede nog best wat over.
Naalden: 4,0 mm.
Afmetingen: ca. 170 x 25 cm. Vierde nadeel: Ik kan niet goed inschatten wat de afmetingen na het opspannen zullen zijn en ging ervan uit dat de sjaal aan de korte kant zou zijn…

Dochter (10)

Soms lijkt ze terug te zwaaien als wij naar haar zwaaien. Mijn moeder beweerde al langer dat ze dat deed, maar ik geloofde het eerst niet. Nu denk ik het soms ook.

Ze eet nu zo een hele banaan ‘s ochtends. We moeten eigenlijk meer afwisselen met ander fruit, maar zeker als ze niet thuis is, is een banaan zo makkelijk. Afgepast, en wie die dag voor haar zorgt, kan hem prakken. Van de week heb ik haar wel bewust een appel gegeven.

Het is nog lastig om van al die borstvoeding naar vast voedsel te komen. De meningen over wanneer en hoe dat zou moeten verschillen enorm. Toen we met zes maanden naar het consultatiebureau gingen, werd daar gewoon gezegd: ‘Hoeveel voedingen krijgt ze nog? Zes? Dat zouden er drie moeten zijn, kijk maar in dit schema.’ Dat vond ik zo belachelijk dat ik er niet eens op in ben gegaan. Het komt ongetwijfeld, maar niet van de ene op de andere dag van zes naar drie, niet volgens hetzelfde schema als kinderen die de fles krijgen. Ze groeit volgens ons goed. Het is lastig en fijn tegelijk dat we het verder zelf mogen uitzoeken, dat we pas met 11 maanden terug hoeven te komen op het consultatiebureau (hoewel we eerlijk gezegd het aanbod voor een extra afspraak ‘voor het eten’ beleefd hebben afgeslagen). Ze eet (knoeit met) wat brood en rijstwafel, en eet ‘s avonds een uitgeklede versie van ons avondeten. Meestal weinig, we moeten het ook beter timen. Vaak lijkt ze al te veel honger te hebben en wil ze alleen nog maar de borst. We geven haar soms wat water, zeker nu ze weer zo aan het hoesten is. We hebben een antilekbeker gekocht waar ze nog niets uit krijgt (en M. ook niet), maar met een gewone beker gaat het ook. Ze drinkt als een zebra bij een drinkplaats, ook al houden we de beker schuin.

Vanmorgen kwam ze me zoeken en tijgerde ze achter me aan toen ik wegliep. Het was niet omdat ze mij zo lief vond, ze bleek te willen drinken. Het is dichter bij het punt dat ik niet wil bereiken dan ik ooit dacht te komen: dat ze aan komt lopen, zegt dat ze wil drinken en mijn trui omhoog probeert te trekken.

In een eerdere versie van deze post stond: ze gaat nog niet zelf zitten, hoewel iedereen al een paar weken roept dat ze het bijna kan. Ze kan het sinds een week, en het is ongelooflijk hoeveel beter het al gaat, hoeveel rechter ze zit. Ze lijkt heel groot ineens. We moeten de box omlaagzetten en misschien ook het voetenplankje van de kinderstoel. Ze is erachter gekomen dat ze zich daartegen af kan zetten en zo op haar billen op en neer kan stuiteren. Ze houdt sowieso veel van op en neer stuiteren.

En van ontdekken. Met dat kleine wijsvingertje van haar wil ze alles aanraken. Het kleinste stofje op de vloer. Een moedervlek van mij.

We zijn alle drie ziek geweest (zij gelukkig nog het minst) en dat was zwaar. Ze sliep weer niet door en vroeg naar bed kan ook na acht maanden eigenlijk nooit, want dan is ze nog wakker. We zijn moe. Ze wil soms de hele reeks dingen die moeten gebeuren voor we ‘s ochtends de deur uit kunnen niet (niet worden gewassen, verschoond, aangekleed, ingesmeerd met zonnebrand, niet in de wagen zitten). Verschonen wil ze eigenlijk de hele dag niet, best gevaarlijk als ze niet blijft liggen. We proberen haar af te leiden met een speelgoedje of een leeg pakje billendoekjes, maar dat lukt niet altijd.

We gaan niet op vakantie, omdat de stress over hoe dat zou zijn en moeten groter is dan ons enthousiasme erover. We zijn het erover eens dat dat een goede reden is.

Ik kan nog steeds zo verbaasd zijn over het feit dat ze bij ons is. Al acht maanden.

100% Coco

Nicole die blogt over een film. Vrij uniek, want ik kijk heel weinig films. Maar voor 100% Coco maak ik graag een uitzondering, want ik heb de boeken van Niki Smit mogen redigeren waarop deze film is gebaseerd. De film bewonder ik op afstand, maar ik ben toch supertrots!

Je moet gewoon even de trailer kijken om te zien waar de film over gaat, die alleen al is zo tof!

De film draait vanaf vandaag in de bioscoop, maar M. en ik hebben hem zaterdag al gezien, want we hadden het geluk dat we naar de première in Tuschinski mochten. Ik was nog nooit naar een première geweest en het was heel leuk om mee te maken. Om Niki daar te zien stralen, om de cast te zien, te zien hoe enthousiast kinderen op de foto gingen met tienersterren (die wij niet allemaal kenden, we hadden ons duidelijk beter moeten voorbereiden!) en kleding uit de film. Om over de knalroze loper te lopen, al moesten we daarvoor eerst in de stromende regen wachten en werden we uiteraard straal genegeerd door de aanwezige fotografen :)

De dresscode was Style Tiger. Een dresscode is synoniem met stress bij mij, maar in dit geval viel het mee, want als Coco ergens voor staat, dan is het wel voor jezelf zijn. Maar het was natuurlijk wel feest, en ik wilde graag iets dragen dat er enigszins naar verwees. Nu is Coco altijd creatief bezig, onder andere op de naaimachine. Daarom maakte ik ter ere van haar het ananasstrikje op de bovenste foto. Mede mogelijk gemaakt dankzij dit zeer duidelijke patroon (ik kan bijna niets op de naaimachine, dus dat geeft wel aan hoe duidelijk dit patroon is) en een restje stof van S.’ gordijnen. Ik droeg daarbij trouwens mijn Hitofude-vestje.

En voor Niki, of liever gezegd haar hondje Flip, breide ik deze baret om de film te vieren. Parijs speelt een belangrijke rol in haar boeken en de film, en ze had al laten vallen dat ze deze graag wilde hebben. Toen kon ik natuurlijk niet anders dan hem voor haar maken (M. hielp mee door de pompon te fabriceren). Het patroon komt uit dit boek van Debbie Bliss en ja, de hond op het omslag draagt dezelfde.

Hoe de film was? Natuurlijk anders dan de boeken, alleen al omdat voor de film het materiaal uit twee boeken is gebruikt. Het was voor mij goed als Niki tevreden was (en ik wist al dat ze dat was) maar ik was wel erg benieuwd wat ik ervan zou vinden. Ik ken Coco en de andere personages inmiddels goed en ben erg op ze gesteld, dus hoe zou het zijn om een aantal van hen op het witte doek terug te zien?

Toen ik de trailer zag, wist ik eigenlijk al dat ik me geen zorgen had hoeven maken, en door de film werd dat alleen nog maar bevestigd. Alleen al die kamer van Coco, en Coco zelf (gespeeld door Nola Kemper), het klopt gewoon! Natuurlijk wijkt het verhaal af, heeft ze in de film een beetje een andere moeder, geen opa (oké, dat vind ik wel jammer, opa is een van mijn favoriete personages) en wel een gay best friend. Het verhaal is zo gewoon óók heel leuk. Ik kon er helemaal in meegaan, heb gelachen en gehuild en vooral ontzettend genoten. Gaat dat zien (en lezen als je dat nog niet hebt gedaan)! Zelf moet ik hem trouwens ook minstens nog een keer zien, want ik heb Niki’s cameo gemist…

Boeken van maanden

Om de een of andere reden kwam ik er niet aan toe om de afgelopen maanden een boekenblogje te maken. Ik las ook zo ontzettend weinig dat dat ook nauwelijks zin had. Maar laat ik er eens voor zorgen dat ik weer ‘bij’ ben, ook in het kader van Camp NaNoWrimo.

Amy Chua – Strijdlied van de tijgermoeder
(Battle Hymn of the Tiger Mother, vertaald uit het Engels door Wenneke Savenije)

Dit boek had M. uit de bieb geleend, ik weet eigenlijk niet waarom. Niet als inspiratie voor de opvoeding van S., mag ik hopen :) In dit boek vertelt Amy Chua hoe ze haar twee dochters opvoedt op Chinese wijze (het gezin woont in de VS). Goede cijfers halen, eindeloos muziek studeren en drillen, daar komt het zo’n beetje op neer. Het boek leest heel snel en ik vond het behoorlijk fascinerend hoe Chua aan de ene kant klaagt over hoe haar opvoeding de band met haar kinderen in de weg staat en aan de andere kant die opvoeding blijft verdedigen.

Nicolien Mizee – De wereld van Wollebrandt
Het tweede boek uit de Sterren van morgen-reeks dat ik heb gelezen. In maart schreef ik er al iets over. Het verhaal kende ik dus al door het eerdere boek, maar dit is vanuit het perspectief van een ander personage geschreven. Het beviel me beter, ik vond dit personage leuker en ik vond Nicolien Mizee ook beter schrijven. Ik weet niet of ik ook de andere delen nog ga lezen, ik geloof dat ik het wel een beetje gezien heb inmiddels.

J.K. Rowling – Fantastic Beasts and Where to Find Them (filmscript)

Toen deze film uitkwam, baarde ik S., en dus is het er niet van gekomen om hem te gaan zien. Naast dat ik sowieso niet zo’n filmkijker ben. Maar toen kwam ik erachter dat het script hiervan ook is uitgegeven, net als van het toneelstuk Harry Potter and the Cursed Child, dat ik vorig jaar las. Ik besloot het te lezen, want ik houd nu eenmaal nog steeds heel veel van de wereld van Harry Potter. Deze film (films, want er komen er meer) gaat niet over Harry Potter zelf, maar wel over de tovenaarswereld. Het verhaal speelt zich af in de jaren twintig in New York. Het gaat over Newt Scamander, later schrijver van het standaardwerk Fantastic Beasts and Where to Find Them, een van Harry’s schoolboeken. Vriendin C. vatte het eigenlijk heel aardig samen met: ‘Er ontsnappen allemaal van die beesten in New York en die moeten ze dan gaan vangen.’ Ik dacht eerst nog even dat mijn Engels niet goed genoeg was en dat ik van alles over het hoofd had gezien, maar op basis van een samenvatting die ik daarna las, geloof ik toch niet dat dat zo is. Ik vond er zeker leuke momenten en grappige details in zitten (daar is Rowling een meester in, vind ik), maar het grotere geheel boeide me niet zo. Misschien is het als film geweldig spectaculair, zou kunnen, maar ik zit op dit moment niet met smart te wachten op het tweede deel.

Sally Rooney – Conversations With Friends
Dit boek las ik via First to Read. Het is een Iers debuut van een piepjonge auteur en het wordt gepresenteerd als een literaire sensatie. De vertaalrechten zijn al verkocht aan allerlei landen, er schijnt ook een Nederlandse vertaling te komen. Ik lees niet vaak Ierse boeken. Niet bewust niet, het is maar een constatering. Leuk om een keer wel te doen, al had ik niet het idee dat er allerlei typisch Ierse elementen in zaten (maar ik ken Ierland helemaal niet). Het boek gaat over Frances en Bobbi, twee jonge vrouwen die ooit een relatie met elkaar hadden en nu optreden als spoken word artists. Dat vond ik zo veelbelovend klinken dat het boek alleen maar tegen kon vallen. Het viel me dan ook flink tegen. Het ging me veel te weinig over bovenstaand gegeven en veel te veel over de affaire die Frances krijgt met Nick, een getrouwde kerel. Nick is getrouwd met Melissa, die een portret gaat schrijven over Bobbi en Frances. Het boek gaat zo’n beetje over hun vieren, en dan nog een beetje over Frances’ relatie met haar ouders, studeren en haar lichamelijke klachten. De stijl vond ik echt wel goed, de tekst wordt op een goede manier afgewisseld met e-mails en chatgesprekken en ik wilde graag doorlezen, maar wel met in mijn achterhoofd dat er bijna iets interessants zou gaan gebeuren. En dat gebeurde dus niet, helaas.