Dochter (22)

Ze loopt nu toch echt wel. Het is nog wankel en ze gaat nog vaak kruipend verder als ze valt, het is dus nog iets te vroeg voor schoenen en buiten lopen, maar ze loopt. En ze staat vooral veel meer los. Ik moet nog een beetje wennen aan de aanblik.

Ze zegt ook meer. Of misschien moet ik zeggen: ze geeft meer aan. Het is een combinatie van klanken, intonatie en gebaren. Sowieso lijkt ze ineens veel meer te begrijpen en na te willen zeggen. Het meeste is nog ‘die’, dus het is vaak ook onduidelijk wat ze bedoelt. Maar er is een zeker onderscheid. Als we zeggen dat we gaan eten, zegt ze ‘happen’ en snapt ze dat ze dan in haar kinderstoel wordt gezet. Uit de bieb leenden we Met z’n tweetjes een streepje voor van Guido van Genechten. Het is een boekje met dierenduo’s op basis van bepaalde kenmerken, zoals ‘koala en muis, met z’n tweetjes luisteren met grote oren’. Het is haar favoriete duo. Eerst zag ik haar door het boekje bladeren en naar haar oor wijzen bij de juiste bladzijde, daarna kwam ook het woord erbij: ‘owah’. O, en de aap achterop, met zijn armen omhoog. Met haar armen omhoog: ‘Aap. Jaaaaa.’ Lichaamsdelen zijn sowieso een hit. Ze wijst haar neus aan en M. probeert haar ‘Hoofd, schouders, knie en teen’ te leren. Nogal ambitieus. Hoofd kent ze wel van ‘Klap eens in je handjes’ (of ‘Klap eens in de handjes’, zoals M. en de volledige schoonfamilie zeggen, misschien is dat Brabants?), maar bij schouders zuchtte ze al diep. Teen ging dan wel weer goed, daar heeft ze veel ervaring mee omdat ze altijd haar voeten op tafel legt. Of nee, legde, bij onze nieuwe tafel lukt het haar blijkbaar minder goed.

We zijn inmiddels verhuisd. Op de verhuisdag was S. bij mijn tante, en C. kwam daar ‘s middags ook naartoe. Doordat de verhuizers al om 7.30 uur zouden komen, moest ik haar heel vroeg wegbrengen. Dat was heel naar, ik was ontzettend gespannen over de verhuizing en over parkeren bij mijn tante en alles. Natuurlijk was ik de melk vergeten. Ik kolf nu niet meer bij de lunch, dus als S. dan niet bij mij is, krijgt ze gewone melk. S. en mijn tante zijn fantastisch samen en mijn tante had er duidelijk zoveel zin in. Ik wilde zo graag bij hen blijven die dag. We verhuisden en dat ging nog best soepel, al probeer ik er nog steeds van bij te komen. Aan het eind van de middag gingen we S. ophalen. Mijn tante woont tegenover een basisschool, en S. had de halve dag op een stoel voor het raam gestaan om naar de buitenspelende kinderen te kijken. Ze ziet erg graag andere kinderen. Ze had brood gegeten met een vork en mijn tante had gehoord dat ze ‘Nijntje’ probeerde te zeggen. Ik had niet gezegd dat wij dat ook dachten te horen, dus het zal dan wel zo zijn. We gingen daarna nog een pannenkoek eten met C. en mijn tante. S. at een hele kinderpannenkoek met stroop, grotendeels terwijl ze omgedraaid in de kinderstoel zat. Aan het tafeltje achter ons zaten namelijk andere kinderen. De eerste keer dat ze van ons een pannenkoek kreeg, geloofde ze niet dat ze die op mocht eten. Ze deed zó haar best om zich te beheersen met dat bord voor haar neus, we moesten zo op haar inpraten dat ze echt een stukje mocht pakken, het was gewoon sneu. Heeft ze totaal geen last meer van.

Ze gaat ook naar een andere crèche. Mijn oude buurmeisje E. werkt daar toevallig, we kregen weer wat meer contact toen zij bewust alleenstaande moeder werd. Voor S. maakt het niet uit, maar voor mij voelt het vertrouwd. Het gaat tot nu toe heel goed met S. op de nieuwe crèche, ze zeggen in ieder geval steeds dat ze zo lief, vrolijk en nieuwsgierig is. Ze eet er zelfs groente. De groepen zijn drukker dan op de oude crèche, maar dat betekent ook dat er meer kindjes van S.’ leeftijd zijn en meer leidsters. Ze klimt er graag in het poppenbedje en maandag had ze meegedaan met een activiteit bij het thema ‘kunst’: gele en blauwe verf mengen in een zakje.

Ze klimt nu zelf op haar loopwagentje (loopschaap). En valt er ook regelmatig af… Dat komt vooral doordat ze er graag schrijlings op gaat zitten. Ze gaat de laatste tijd sowieso overal op zitten. Op de bank (daar klimt ze dan ook zelf op), op haar muziekding, op haar vormenstoof, op de onderste trede van de trap, op het stoeltje van Y. op kerstavond. Ze kan het ronde blokje in de vormenstoof krijgen, en het plusje soms ook.

In het nieuwe jaar eet ze ineens vaak weer avondeten. Er was wel sprake van een dipje omdat ze dit weekend weer niet lekker was (zondagavond had ze koorts, en ik zag het alweer helemaal gebeuren dat ze maandag weer niet naar de crèche zou kunnen, net als wij allebei weer moesten werken, maar het is bij een verkoudheid gebleven tot nu toe, afkloppen). O, en dagen achter elkaar mocht alleen M. haar voeren. Het was acceptabel als M. de lepel vervolgens aan mij gaf, maar S. deed dat consequent niet rechtstreeks. We hebben een tijdje geprobeerd haar ‘s middags warm eten te geven met het idee dat ze er ‘s avonds misschien te moe voor was, maar ze kreeg door dat wij dan brood aten en dat pikte ze niet. Ze is ook lichtelijk geobsedeerd door aardappel, dus het is lastig om haar iets anders te geven als wij aardappelen eten. Maar goed, als ze maar eet.

Ze kreeg van mijn tante een pop in een reiswiegje. Het is een klein, handzaam popje, heel schattig. S. wil er tot nu toe alleen nog weinig van weten. Dat wil zeggen: ze vindt het tasje waar het geheel in zat het leukst en veegt keer op keer haar neus af aan het dekentje.

‘Op’ is op allerlei situaties van toepassing. Als ze iets opgegeten heeft. Als ze je er attent op wil maken dat ze iets bijna opheeft, zodat je vast nog iets voor haar kunt pakken/smeren/klaarmaken. Als ze genoeg heeft. Als de yoghurt nog niet in haar bakje zit. Het is een van de klanken die ze het best beheerst. Opa, open, happen, appel, helpen, het klinkt allemaal ongeveer hetzelfde uit haar mond, maar ze lijkt het te begrijpen (en ‘helpen’ kan ze bijvoorbeeld ook gebaren, dat scheelt echt). Lamp gaat ook heel goed. En geluiden natuurlijk. Van auto’s. Van schapen. Van koeien. Vooral van koeien. Zelfs op het goede moment in ‘Een koetje en een kalfje die liepen in de wei’. Soms verstaat ze ons verkeerd. Doet ze haar mond open en dicht als een vis als we zeggen dat iets vies is. Ze zei ‘aaaaaaah’ toen M. haar handen wilde poetsen.

Vandaag was zwaar. Zoals alle nachten hiervoor, was ze ook vannacht weer in ons bed beland. Soms is dat gezellig en grappig (‘Ga nog maar even lekker slapen, S., in plaats van te proberen allebei onze gezichten tegelijkertijd aan te raken.’), maar vaak is het vooral heel vermoeiend en frustrerend, bijvoorbeeld als ze vindt dat ik me niet op mijn andere zij mag draaien. Ik was thuis met haar en ze had de ene meltdown na de andere. Ik heb zelfs Tik Tak ingezet. Dat viel best in de smaak, maar stelde het krijsen slechts vijf minuten uit. Ze kneep mij steeds en ik heb nu een diepe kras op mijn wang (net nu die op mijn neus praktisch genezen is). Het is belangrijk om hoe lief en leuk ze is daar niet door te laten overschaduwen. Erover schrijven helpt nog steeds.

Plannen voor 2018

Zomaar vijf dingen die ik dit jaar wil doen, in de hoop dat de kans daardoor groter wordt dat ik ze ook daadwerkelijk doe.

Een fotoalbum maken voor S.
Een papieren album heeft ze dus nog altijd niet. En dat wil ik wel graag voor haar. We zijn er al wel aan begonnen, maar het is een tijdrovend klusje en ik vind de foto’s van de eerste maanden ook niet zo fijn om terug te zien, omdat ik dan meteen weer voel hoe ik me toen voelde. Misschien als ik daar eenmaal voorbij ben…

Naar het Utrechts Archief
Ik mag altijd graag een beetje in oude kranten neuzen (bijvoorbeeld hier en hier), stambomen bekijken en verre verwanten googelen en zo, maar nu heb ik toch een wat concreter doel. Over een van de opa’s van mijn oma heb ik het een en ander terug kunnen vinden. Omdat hij koopman was (in vleesch en fruit), maar ook omdat hij failliet is gegaan en zelfs veroordeeld is omdat hij met bedorven vlees in de weer was. Ik heb navraag gedaan en omdat het vonnis uit 1925 is, mag ik het inzien. Dat wil zeggen, als het bewaard is gebleven. Dat zou een startpunt kunnen zijn. Ik weet zelf ook nog niet precies waarvan, hoor, maar ik zou graag meer over hem te weten komen en over hem schrijven.

Haakpatroon uitwerken
In het ideale plaatje zou ik mijn geld verdienen met redigeren, schrijven en handwerken. Op dit moment verdien ik mijn geld praktisch alleen met redigeren. O, en ik ontving maar liefst 13 cent van de Lira i.v.m. de uitlening van mijn bundel in de bibliotheek. Ik zie mezelf niet bepaald commercieel gaan bloggen, dus totdat ik eindelijk die bestseller heb geschreven, moet ik iets anders verzinnen. Het lijkt me ook al een hele tijd leuk om patronen te verkopen via Ravelry en/of Etsy. Niet dat ik verwacht dat ik daarmee ga binnenlopen, maar ik heb wel al een hele tijd een bepaalde sjaal in gedachten, en verder nog nergens iets soortgelijks gezien. Ik zou graag het patroon daarvan uitwerken en dat proberen te verkopen. Je moet ergens beginnen, toch?

Minder werken
Dit klinkt misschien een beetje vreemd na mijn gemopper over hoe weinig ik verdien van laatst, maar ik wil dit jaar echt op zoek naar een betere balans tussen werk, de zorg voor S. en de rest. Want met name tegen het eind van het jaar ging het gewoon echt niet goed. En ja, dat kwam voor een groot deel doordat we ziek werden, maar dat kan natuurlijk zo weer gebeuren. En ik blijf het gewoon heel lastig vinden om beslissingen te nemen over hoeveel werk ik kan aannemen, om tijd te vinden om te werken en om gedisciplineerd te werken in die tijd. Ik las vandaag nog in het psychologieboek dat ik redigeer hoe belangrijk het is om je doelen concreet te formuleren, dus dit schiet weer totaal niet op, maar ik ga in ieder geval mijn best doen om zo veel mogelijk te werken op mijn werkdagen en zo weinig mogelijk ‘s avonds en in het weekend.

Thuis zijn in ons nieuwe huis
Binnenkort verhuizen we naar ons nieuwe huis. Ik heb het idee dat ik momenteel tussen twee huizen in zweef (we zijn niet dakloos, hoor, integendeel, we hebben deze weken juist twee daken, dus geen zorgen), en ben daardoor nogal onrustig. Ik hoop dat we aan het eind van dit jaar helemaal thuis zijn in ons nieuwe huis. Uiteraard heb ik ook weer allemaal goede schoonmaakvoornemens en we zullen voor het eerst ervaren hoe het is om een tuin te hebben. Het is een mooi huis, ik zou het zo graag netjes houden (dat is hier ook lang best goed gegaan, maar na de geboorte van S. is er helaas echt de klad in gekomen :().

Sunset Birds

Zodra ik deze muts zag, wist ik dat ik hem wilde maken voor C. Ze houdt erg van vogels, vandaar. Mijn schoonvader en M. trouwens ook, dus ik kan lang niet altijd meepraten (hoewel al meer dan eerst). Onze nieuwe tuin verandert met hun hulp ongetwijfeld in een waar vogelparadijs, dus wie weet steek ik daar nog wat van op. Heb ik misschien ook eens een keer iets anders te vertellen dan hoe tof het was om een ijsvogel te zien.

Natuurlijk zag ik het patroon pas weer terug in mijn favorites toen C. al bijna jarig was, dus het werd weer eens een race tegen de klok. Ik breide zelfs als bijrijder in de auto. Ik wilde hem tweede kerstdag geven en dreigde dat alsnog niet te gaan redden, maar toen werd mijn schoonvader ziek en konden hij en C. niet komen. Dat was heel jammer, maar in plaats daarvan kwamen ze drie dagen later, en dat gaf mij precies de gelegenheid om de muts toch nog af te krijgen!

Het is de Passerine Hat van Erica Heusser. Ik breide hem met het garen van de sjaal voor tante M. en wit acryl. Ik wist eigenlijk meteen al dat dat geen ideale combinatie zou zijn, maar ik wilde het graag doen met wat ik had. Ik ben al geen held met stranded colorwork (misschien een idee om me er eens wat meer in te verdiepen), maar met twee garens die niet precies even dik zijn, vraag je natuurlijk helemaal om problemen.

Toch vind ik de muts best geslaagd. Ik heb nog even getwijfeld of ik de vogels in zwart zou doen, zodat het echt silhouetten zouden zijn, maar sommige tinten rood en roze in het andere garen zijn best donker, dus ik denk dat ik er goed aan heb gedaan om voor wit te kiezen. Ik vind het erg leuk dat de vogels helemaal rondom zitten (elke vogel komt twee keer voor op de muts, maar de tak loopt helemaal door). Het patroon was verder ook heel duidelijk en de muts past (mij, zoals te zien op de foto, maar C. gelukkig ook). En dat terwijl ik geen proeflapje heb gemaakt en niet precies de goede naalden had.

We doen zo ons best. Ik hoop dat het genoeg is.

Patroon: Passerine Hat van Erica Heusser.
Garen: Jawoll Magic van Lang Yarns (wol/nylon), kleur 60 (rood/oranje/roze). Wit acryl uit mijn voorraad.
Naalden: 2,5 mm voor de boord, 3,0 mm voor de rest.

Dochter (21)

Een van de moeilijke dingen van moeder zijn (laat ik het in godsnaam bij één ding houden vandaag, het jaar is nog maar net begonnen) vind ik dat je zo vaak niet kan doen wat je zelf wil. Zeker als je ook werkt. En ja, dat zal ongetwijfeld met mijn plaats op het autistisch spectrum te maken hebben. En met het feit dat ik graag dingen doe waarbij ik lang naar een computerscherm staar, rustig nadenk of met een heleboel kleine kraaltjes in de weer ben die kleine kinderen in allerlei lichaamsopeningen zouden kunnen steken. Het klinkt heel egoïstisch en het schuldgevoel dat tegelijk met S. geboren werd is nog altijd levensgroot.

Door alle omstandigheden heb ik een tijd niet meer geblogd, ook niet over S. Ook dat wil ik heel graag weer oppakken, want wat gaat ze hard de laatste tijd.

Ook al is het inmiddels alweer bijna twee maanden geleden, ik wil toch nog even vertellen dat ze zo’n lieve jarige was. De dag ervoor begonnen de feestelijkheden al met kaarten en bloemen (gelukkig kwamen we er net op tijd achter dat het bloemen waren, we hadden de mysterieuze doos eigenlijk al weggezet voor de volgende dag). Met appeltaart bakken, ‘gezonde’ cakejes en (zeer ongezonde) chocoladeballetjes. S. begreep natuurlijk nog niets van jarig zijn, maar ze vond de slingers erg mooi, dus die hadden we niet voor niets opgehangen. M. kon niet wachten om haar ‘s ochtends uit bed te halen, zo schattig. Toen ik wakker werd: ‘Ze is allang wakker, hoor!’
‘Ik hoor anders niks.’
‘Nee, nu slaapt ze weer!

We haalden haar uiteindelijk zingend uit bed en lieten haar de slingers en ballonnen zien. Tijdens de voeding daarna wilde ze steeds door de open deur naar de woonkamer kijken. Daarna mocht ze ons cadeau uitpakken en het cadeautje dat E. bleek te hebben gestuurd (zo lief!). Van uitpakken snapte ze aanvankelijk niks, maar ze is in de laatste maanden zo verwend met cadeautjes dat ze nu soms helpt met scheuren. Snippers zijn vaak interessanter dan inhoud.

Van ons heeft ze een loopwagentje gekregen in de vorm van een schaap. Ze kon er al snel een beetje achter lopen, soms reed dat ding net te snel voor haar en moest ze grote moeite doen om overeind te blijven, erg sneu. Dat gaat nu al een stuk beter, ze kan het ook zelf oplossen als ze ergens tegenaan gebotst is. Ze loopt ook vaak aan de zijkant mee, of duwt het schaap vanaf de voorkant. Ze kan er ook op zitten, al kan ze er nog niet zelf op en af klimmen en lijkt ze niet te begrijpen dat het bijbehorende plankje lekkerder zit dan de Duplo erin. Ze komt nu een beetje vooruit, maar in het begin zat ze er alleen maar op. Het leek haar prima te bevallen dat wij haar door de kamer reden. Ze vindt het ontzettend grappig als wij ermee lopen. Ze heeft trouwens haar eerste stapjes los gezet, maar het is bij haar niet op een gegeven moment: oké, en nu kan ze lopen. Ze lijkt het nog niet zo goed te durven. Ze staat ook vooral los als ze iets in haar handen heeft en daardoor lijkt te denken dat ze niet los staat.

Ze deed het gewoon heel erg goed op haar verjaardag. Het was een lange dag, zodat mensen die elkaar wilden ontlopen dat konden doen (helaas is dat nog altijd nodig), maar S. heeft gewoon twee keer geslapen én iedereen heeft haar wakker gezien. Ook met kerst ging het behoorlijk goed, ze houdt veel van gezelligheid.

We begonnen 24 december al met een bezoek aan tante A., altijd leuk en handig getimed, zodat S. ‘s ochtends wakker zou zijn en ‘s middags lang zou slapen. Dat lukte heel goed. Op kerstavond waren we bij mijn oom en tante met de familie van mijn moeder. Ze zat eerst een poos op een stoeltje om zich heen te kijken (even wennen), maar daarna was het prima. Ze at zelfs van alles en nog wat (artisjok, mozzarella, uiteraard nadat ik had gezegd dat ze waarschijnlijk weer niets zou eten, omdat ze nu eenmaal nog steeds vaak niets eet ‘s avonds). We waren laat thuis, ook al mochten we het toetje mee naar huis nemen (mijn broertje maakt de beste tiramisutaart die er is). S. moest wel even huilen toen we wegreden, maar verder was alles nog steeds prima, ze gebaarde ‘slapen’ toen we thuis waren. Eerste kerstdag waren we bij mijn schoonmoeder en konden we S. en overoma (93) eindelijk weer herenigen. En dat is altijd erg ontroerend en bijzonder. S. en J. behoren tot haar grootste fans, en dan dus nog oma, dus aan aandacht wederom geen gebrek. Eten ging hier lastiger, maar het was wel gezellig aan tafel. Ze deelt nu high fives en ‘hoofdknuffels’ uit, het liefst ook aan mensen die wat verder weg zitten. En ze steekt vaak haar armen in de lucht en roept dan: ‘Jjjjjaaaaa!’ Haar versie van ‘hoera’, vermoeden we. Wij steken ook vaak onze armen in de lucht, in de hoop dat ze dan mee gaat doen en we haar kunnen afleiden van het feit dat haar yoghurt op is. Dat lukt vaak alsnog niet, want ze is nu eenmaal een groot liefhebber van yoghurt.

We bleven bij mijn schoonmoeder logeren en dat ging helaas niet zo goed, want S. wilde niet in haar tentje slapen. Dus van die avond bleef weinig over, uiteindelijk zijn we zelf ook maar naar bed gegaan en hebben we S. tussen ons in laten slapen. Het was weer eens een gebroken nacht, maar doordat S. tussen ons in lag konden we haar wel steeds snel troosten, waardoor de anderen in huis geen last van haar hebben gehad.

Tweede kerstdag zouden mijn schoonvader en zijn vriendin bij ons komen eten, maar mijn schoonvader was helaas ziek, dus dat moest worden uitgesteld. Uiteraard wilden we liever niet weer ziek worden, maar we hadden veel moeite gedaan om kerst met kerst zelf te kunnen vieren met M.’s beide ouders, dus het was toch wel erg jammer (ze zijn later deze week gelukkig alsnog gekomen). In plaats daarvan gingen we toen alsnog bij mijn moeder gourmetten. Wat ook alsnog leuk was, ook al gooide S. voornamelijk eten op de grond en was het daarna duidelijk meer dan genoeg geweest voor haar. Ze gooit de laatste tijd vaak expres eten op de grond als ze het niet hoeft. En zegt daar dan ‘o-o’ bij… Die middag was ik nog even met haar naar de supermarkt om wat extra in te slaan voor het gourmetten omdat we nu met meer zouden zijn. Ik had de bak van de kinderwagen van me af gedraaid, een van de eerste keren dat ik dat had gedaan. S. riep bij alles wat ze zag: ‘Oooooo!’, maar zelf was ik minder enthousiast, vooral toen een bejaarde aan S. ging zitten en een heel verhaal afstak over hoe snel kinderen groot worden en dat de kinderwagens vroeger andersom waren en dat dat toch veel beter was. Ja, wel als dat het risico verkleint dat bejaarden aan je kind gaan zitten! Maar het was toch kerst, dus ik heb haar vriendelijk de rollade gewezen waar ze naar op zoek was.

27 december ging S. een middagje wennen op haar nieuwe crèche. Misschien niet heel handig, zo snel na alle kerstdrukte, maar het kwam nu eenmaal zo uit. Het ging heel goed, ze heeft lekker gespeeld. Geheel toevallig werkt mijn oude buurmeisje E. op de nieuwe crèche. Daar heeft S. weinig aan, maar het voelt voor mij heel fijn. Ik heb sowieso wel een goed gevoel over de nieuwe crèche, dus ik hoop dat dat terecht is. Het afscheid op de oude crèche vond ik nog best lastig, ook al was ik niet over alles even tevreden. De laatste maanden had S. op donderdag wel een fantastische leidster die de mooiste verslagjes schreef, zo liefdevol, grappig en beeldend. Met haar hebben we ook een gesprek gehad, want je krijgt dus elk jaar een gesprek, inclusief ‘rapport’. Daar ben ik niet heel enthousiast over, vooral niet toen ik begreep dat ze alles ook nog eens doorbrieven aan het consultatiebureau, maar het is zoals mijn nicht M. ook al zei: als het dan goed is, ben je toch trots. Ze ontwikkelt zich prima, ze houdt van liedjes en boekjes, ze is graag bij andere kinderen en als er een deur openstaat, kruipt ze erdoorheen :) De laatste dag was er ook nog kerstontbijt, en daar was ik toch maar weer met haar heen gegaan. Pinterest-moeders zullen we nooit worden, maar we hadden wel ontbijtkoek uitgestoken met kerstvormpjes. Je kunt je kind ook brengen bij het kerstontbijt en dan zelf weggaan (het is tenslotte een crèche), maar dat wil ik per se niet, want ik heb met Pasen al gezien dat er veel te weinig toezicht is en de peuters die alleen zijn zich volproppen met cakejes. Dus gingen we er samen heen. Er waren voordelen in vergelijking met Pasen: S. at nu wel dingen (zoals een pannenkoekje in de vorm van een kerstboom), kon bij de peuters spelen toen ze lang genoeg op schoot had gezeten en er waren sterretjes op het plafond geprojecteerd. Maar verder was het weer behoorlijk ongemakkelijk, en ‘s middags bleek S. chips (!) te hebben gegeten waar een vertrekkende peuter op had getrakteerd. Tot zover hun beleid over gezond eten…

De jaarwisseling was weer lastig, maar niet zo lastig als vorig jaar. S. sliep dit keer het grootste deel van de avond en wij vermaakten ons ook best goed met Het Boekanier Dossier en boeken. Hoe sneu ook, we waren moe, en dus besloten we voor twaalf uur al naar bed te gaan, al konden we natuurlijk niet slapen en werd S. om vijf voor twaalf wakker van het vuurwerk (ze houden in de aangrenzende wijk nogal van vuurwerk, maanden voor oud en nieuw ook al). Ze leek er een beetje bang voor, en dus mocht ze weer tussen ons in. Best een goede manier om het nieuwe jaar te beginnen.

Er zijn nog zoveel dingen die ik wil vertellen en doen, maar dat komt allemaal wel. Of niet, en ik hoop dat ik mezelf in dat geval niet al te veel verwijten maak. Deze blog is in ieder geval gelukt, op een moment dat ik niet zelf koos, maar dat er wel was.

Boeken van november en december

De boeken van de laatste twee maanden neem ik maar samen, omdat ik er eerder niet aan toegekomen ben erover te bloggen. Helaas kan dat ook makkelijk qua aantal…

Monica Soeting – Cissy van Marxveldt. Een biografie

Fijne biografie! Afgezien van het werk van Joop ter Heul ken ik het werk van Cissy Van Marxveldt (pseudoniem van Setske de Haan) eigenlijk niet, maar dat hoeft ook niet per se voor dit boek. Van Marxveldt had een interessant leven, inclusief een buitenlands avontuur (in Engeland als jong meisje) en allerlei verwikkelingen in de Tweede Wereldoorlog (vooral ook rond haar Joodse echtgenoot). Er zijn veel bekende fans van haar werk (onder andere Anne Frank en koningin Juliana). Het boek gaat ook uitgebreid in op de positie van vrouwelijke auteurs en hoe zij zichzelf presenteerden, dat vond ik erg interessant. Ik heb veel bewondering voor het werk van biografen, en ik vind het dan ook altijd leuk om door de tekst heen iets terug te zien van hun werkwijze en inspanningen. Van hun eigen mening ook wel, al moet die natuurlijk niet gaan overheersen. Soeting vindt het duidelijk erg jammer dat Van Marxveldt zo weinig gaf om haar persoonlijke papieren en zo weinig heeft bewaard (uiteraard vindt ze dat, als biograaf). En ik vond het heel grappig dat ze de spelletjes die Setske in het pension speelt met de andere huurders duidelijk een stuk minder hilarisch vindt dan Setske zelf. Het idee om geblinddoekt met twee lepels iemand af te tasten en te raden wie het is sprak mij ook niet direct aan…

Kristine Groenhart – Reach for the stars

Weer een nieuw deel van de kostschoolserie Mulberry House, uiteraard moest ik ook dit deel weer lezen. Ik merkte dat ik me beschamend slecht herinnerde wat er in de vorige delen is gebeurd, maar ik vond dit deel toch wel weer leuk om even te lezen (volgens mij schrijf ik dit over elk deel).

Rosita Steenbeek – Rose. Een familie in oorlogstijd

Ik heb twee jaar geleden met Rosita Steenbeek mogen optreden , en ik weet dat ze toen over dit boek heeft verteld, maar ik kan me daar verder heel weinig van herinneren. Dat zal ongetwijfeld aan mijn eigen zenuwen hebben gelegen. Nu ben ik dan eindelijk aan dit boek toegekomen. Wat een prachtig boek! Ik moest even wennen aan de verteltrant. Ze zit heel dicht op haar personages, haar eigen familieleden, lang voor haar geboorte. De grote lijnen zijn waargebeurd, maar ze moet de meeste gesprekken en details zelf hebben ingevuld. Ik wist even niet wat ik daarvan vond, maar al snel vergat ik dat eigenlijk volledig. Ik heb het idee dat ik best al het een en ander heb gelezen over de Tweede Wereldoorlog, maar dit boek was toch weer helemaal anders, omdat de hoofdpersoon van oorsprong Duits en Joods is en met een Nederlandse dominee trouwt. Zo aangrijpend en interessant hoe het haar en haar familie is vergaan. En dus heel levendig verteld.

Zoveelste

Ik ben hier nog wel, hoor. Maar er waren vreselijke weken, maanden zo onderhand, waarin we allemaal meerdere keren ziek waren, afwisselend en vaak ook tegelijkertijd, en op een gegeven moment wist ik gewoon niet meer hoe ik het op moest lossen. Ik begon heel erg achter te lopen met werk en natuurlijk had ik net een ingewikkelde, omvangrijke opdracht waarmee ik een nieuwe opdrachtgever zou moeten laten zien wat ik in huis heb, en dat lukte dus gewoon niet. En iedereen riep alleen maar (van een afstandje, zodat ze niet aangestoken werden): ‘Wat niet gaat, gaat niet!’ Maar dat is toch niet helemaal hoe het gaat als je zelfstandige bent. Ik zei het zelf ook, hoor: ‘Ik doe wat ik kan.’ En ik geloof ook wel dat ik heb gedaan wat ik kon, zoveel avonden en weekenden zo veel mogelijk gewerkt, maar ik bleef me er zorgen over maken. Wat ook niet echt helend was. Er waren ook momenten dat ik me geen zorgen maakte over werk, maar dan maakte ik me zorgen over S., met wie we op een dramatisch mistige avond nog op de huisartsenpost belandden omdat ze ineens geen theelepeltje water meer binnenhield. Aangezien ze rond middernacht bedacht om lekker in de wachtkamer te gaan spelen, vreesde de arts nog niet direct voor uitdroging, maar ze moest wel oordruppels tegen een door ons gemiste oorontsteking en ORS. Wat ze heel vies vond, dus mocht ze bij hoge uitzondering filmpjes kijken op de iPad tijdens het drinken daarvan. We weten nu een stuk meer (dieren)gebaren. Onze favoriet tot nu toe is ‘schildpad’. Iedere keer als ik dacht: Nu kan ik misschien weer een beetje inlopen, gebeurde er weer iets. Mijn schoonmoeder kwam extra oppassen en werd prompt ook ziek, waardoor er netto weinig extra werktijd bij kwam. Ik moest S. eerder van de crèche ophalen omdat ze toch weer koorts had.

Nu zijn we nog altijd moe en verkouden, maar afgezien van die ene heb ik alle deadlines gehaald en die ene uiteraard zo snel mogelijk alsnog. Ik heb opdrachten niet aangenomen, een opdracht zelfs teruggegeven en ik kan nu alleen maar afwachten wat dit voor gevolgen heeft. Ik heb ook veel begrip ontmoet, mailtjes gekregen die zo lief waren dat ik erom moest huilen. Ik moet de komende week nog een nagekomen hoofdstuk doen van een boek dat wel goed ging en dan langzamerhand weer verder met mijn ‘vaste’ opdrachten. Dat zou te doen moeten zijn.

Het was qua werk niet zo’n goed jaar, ik moest na mijn verlof alles weer helemaal opstarten en de combinatie met de zorg voor S. valt me behoorlijk tegen. Er zijn wel momenten geweest dat ik dacht: Misschien moet ik iets heel anders gaan doen, of niet alleen maar dit, en dat is voor het eerst en wil ik geloof ik ook niet echt. Hoe moeilijk het soms ook is en hoe weinig ik soms ook verdien. Sowieso, wat dan? Gelukkig hoef ik dat ook niet per se nu al allemaal te weten. Het is fijn dat S. niet zulke lange dagen hoeft te maken op de crèche en dat ik in de buurt ben, mocht dat nodig zijn.

En nu zit ik hier, tussen de dozen, met op de achtergrond te vroeg afgestoken vuurwerk, te hopen dat S. daar niet al te vaak van wakker wordt (ze werd dus net al wakker…). We moeten de komende week nog een heleboel doen. Het zal binnenkort vanuit ons nieuwe huis (een echt huis, het is nog heel onwerkelijk) allemaal vast weer heel anders zijn.

Ik wilde de afgelopen weken zo vaak bloggen, maar ik had er vaak niet de energie voor, of werk moest voorgaan. En dan kom ik altijd op zo’n punt dat ik niet meer weet waar ik moet beginnen en denk dat het allemaal toch geen zin meer heeft, omdat ik al zo lang niks meer heb gepost. Maar daar is ook altijd een oplossing voor: deze.

Yellow Toes

(Omdat Ravelry grotendeels Engelstalig is en ‘Gele Tenen’ toch minder leuk klinkt…)

Was ik weer. Ik schreef hier al dat ik zowaar iets kleins had afgemaakt. Gelukkig maar dat niemand in spanning zit over wat dat dan is, want het stelt niet veel voor en het duurde even voor ik weer puf had om te bloggen. M. en ik werden vorige week allebei ziek, S. houdt tot nu toe dapper stand, maar ze hoest wel veel en maakt ons zowat elke nacht een paar keer wakker, waardoor beter worden eindeloos lang duurt. Ik loop ernstig achter met werk en heb voortdurend het idee dat ik van alles zou moeten doen voor de verhuizing. Want o ja, we gaan dus verhuizen.

Afijn.

Ik heb in de loop der jaren best al een aantal sokken gebreid. Er zijn veel leuke patronen en garens voor te vinden, die niets te maken hebben met van die dikke grijze sokken die mensen in klompen dragen. Zelf draag ik ze trouwens vooral in huis, omdat ze erg warm zijn. Sokken zijn bovendien vrij snel klaar, al heb ik ook weleens last van het second sock syndrome, waarbij je na een sok geen zin meer hebt om de tweede ook nog te breien. Sommige mensen breien daarom twee sokken tegelijk.

Sokken in een klein maatje zijn natuurlijk nóg sneller klaar, dus sokken voor S. waren haalbaar. Niet dat ze vaak sokken draagt. Het schijnt heel goed te zijn voor de ontwikkeling om kindjes op blote voeten te laten lopen, maar eigenlijk trekt ze gewoon altijd haar sokken uit. Ze loopt nog niet los en heeft nog geen schoenen, dus dit is best problematisch nu het kouder wordt. Slofjes wil ze trouwens al helemaal niet aan. Deze sokken zijn haar nog iets te groot, maar misschien kan ik ze over andere sokken aantrekken. Duurt het toch weer drie seconden langer voor ze alles uitgetrokken heeft :)

Ik heb sokken breien geleerd uit het boekje Sokken brei je zo van Jo An Luijken en Marlies Hoogland. Ik pak het er nog steeds vaak bij, er staan goede basispatronen in. Ook sokken brei ik nu trouwens op rondbreinaalden. Serieus, waarom zou je vier of vijf naalden gebruiken waar de steken aan alle kanten af kunnen vallen? Laat staan vier of vijf korte naalden, waar de steken ook nog eens heel snel aan alle kanten af kunnen vallen. Snap ik niet. Ik wil trouwens wel nog een keer een sok toe-up breien, in plaats van altijd bij de boord te beginnen. En andere hielen uitproberen. En en en.

In dit geval ben ik nog een maat onder de kleinste maat uit het boekje gaan zitten. Ik heb 40 steken opgezet en steeds twee recht, twee averecht gebreid (lekker rekbaar). Het beenstuk is 20 toeren hoog, de voet ook 20 toeren lang (dit is meer voor mijn eigen administratie). Ik gebruikte een gewone grote hiel, een V-vormige kleine hiel en een ronde teen.

Het garen komt uit mijn voorraad en hoe klein de sokken ook moesten worden, ik begon al snel te vrezen dat ik niet genoeg zou hebben van het veelkleurige garen. Ik heb zelfs de keukenweegschaal gebruikt (zoals profi breisters doen!) om erachter te komen hoeveel gram garen ik had gebruikt en nog overhad. De helft, terwijl ik nog geen hele sok af had, zo bleek.

Daarop besloot ik de tenen in geel garen te breien, ook uit mijn voorraad. En eigenlijk vind ik ze daardoor alleen maar leuker geworden!

Dochter (20)

Vandaag wordt ze 1 jaar.

Wat een jaar.
Ik heb me nog nooit zo geliefd gevoeld en zo eenzaam.
Zo sterk en zo onzeker.
Zo mooi en zo lelijk.

Ze is nog steeds de liefste en de leukste. Gisterochtend vroeg wilde ze ineens weer alleen op mij slapen, tussen ons in liggen was niet genoeg. Ik lag me onder haar te verwonderen over hoe slecht dat inmiddels past en hoe weinig ze zich daarvan aantrok.

Ik ben nog nooit zo moe geweest. Een van de dingen die ik met name het eerste half jaar echt niet meer kon horen (naast haar gekrijs): dat ik gewoon lekker met haar mee moest slapen en/of vroeg naar bed moest gaan. Ze sliep overdag meestal exact een half uur, en we waren gerust een uur bezig om haar zover te krijgen. Op mij sliep ze vaak wel wat langer en de draagzak maakte dingen draaglijker, maar daar rustte ik niet echt van uit. De dag was verdeeld in blokken van drie uur, waarvan ongeveer een uur voeden, dan nog verschonen… reken je mee? Het was toch niet alleen mijn gevoel dat er zo weinig tijd overbleef voor andere dingen. En ‘s avonds sliep ze hoe dan ook niet in haar eigen bed. En dus kon ik altijd pas slapen na de laatste voeding vanuit bed, zo rond 23.00 uur (en dan maar hopen dat ze daarna wel ging slapen). Ik was al blij als ik daarvoor met haar op de bank kon liggen in plaats van dat ze rondgedragen wilde worden. Als ze niet huilde, zodat ik in ieder geval wat tv kon kijken. En dat maandenlang. Zo vaak met een hand geprobeerd wat te eten terwijl ik haar aan de borst had. Zo vaak gedoucht met oorverdovend gekrijs op de achtergrond. Natuurlijk is zo’n klein baby’tje schattig en is het prachtig om haar ontwikkeling van zo dichtbij te mogen volgen. Maar ik vind het dus wel fijn dat ze zich inmiddels al een klein beetje ontwikkeld heeft.

Ik hoor mensen vaak zeggen dat ze zich niet meer kunnen voorstellen hoe het was toen [naam kind] er nog niet was. Dat lukt mij heel aardig, maar ik wil dan wel de nadruk leggen op ‘nog’. Want ze hoort voor altijd bij ons en wat maakt me dat gelukkig.

Kom maar op met alles wat we nog meer mee mogen maken.

UFO’s

Ik ben de laatste tijd nogal onrustig, wat onder andere tot uiting komt in het beginnen aan tig verschillende handwerkprojecten in plaats van dingen af te maken. Nu heb ik deze week zowaar iets heel kleins afgemaakt, dus ik hoop dat de stijgende lijn nu weer is ingezet, want ik vind het juist zo leuk om projecten te kunnen laten zien en gebruiken. Ik ben van plan om binnenkort te laten zien waar ik allemaal aan bezig ben, maar besloot eerst maar eens op een rijtje te zetten waar ik allemaal níét meer mee bezig ben. Voor de verwerking. :) Normaal gesproken maak ik het meeste (uiteindelijk) wel af, maar ook ik heb zo mijn UFO’s (Un-Finished Objects). Als er een speciale term voor is, kan ik onmogelijk de enige zijn die ze heeft. Deze projecten zwerven in mijn bak met garen:

Ik vind granny squares er heel leuk uitzien, maar ik vind het niet leuk om ze te maken. Vooral omdat je achteraf zoveel draadjes weg moet werken. Zeker bij deze mini’s in verschillende kleuren (het zijn deze). Ik was van plan om kussentjes voor op stoelen te maken en noemde dit project dan ook Granny Chairs. Met zo’n foute woordgrap wordt het natuurlijk nooit wat. Ik heb er ook al weleens eentje tussenuit gepeuterd als ik net nog een heel klein restje van een bepaalde kleur nodig had voor iets anders. Ik zie nu pas dat ik ‘maar’ zes granny squares tekortkom voor een vierkant van 6 x 6 granny squares. Als ik dan de achterkant van stof doe, of in ieder geval niet van granny squares, zou je zeggen dat het niet zo heel veel werk meer is (afgezien dan van al die losse draadjes, je wilt niet weten hoe de achterkant eruitziet). En ik vraag me af of ik dat witte garen nog wel ergens heb. Hm. Als ik zou moeten gokken welke UFO ik alsnog af ga maken zou ik mijn geld op deze inzetten, maar ik garandeer niks.

Dit is meneertje Opsekop. Mr. Topsy-Turvy in het origineel. Meneertje Andersom in een nieuwere vertaling (kwalijk niet me neem, maar ik kan er niet aan wennen). Mijn favoriete meneertje uit de serie van Roger Hargreaves. Van een aantal andere meneertjes bestaan patronen, van meneertje Opsekop voor zover ik weet niet. En dus heb ik ooit geprobeerd hem te haken. Hijzelf is nog wel redelijk gelukt, maar ik heb nooit een echt goed idee gekregen voor zijn omgekeerde bolhoedje en wandelstok, en blijkbaar vond ik hem nu ook weer niet zo goed gelukt dat ik eraan wilde blijven prutsen.

Ik moest echt even zoeken naar het patroon, maar ik heb het gevonden: Podster Gloves. Dit is er dus maar een en de flap voor over je vingers ontbreekt. O, en hij is mij te groot… Ik weet nog dat ik een keer wilde kijken hoe je handschoenen breit, of ik dat kon. Bij handschoenen blijk ik hetzelfde probleem te hebben als bij sokken: gaatjes. Bij handschoenen tussen de vingers, bij sokken tussen de spie en de bovenvoet (ik ben de trotse bezitter van Sokken brei je zo!, dus ik ken zowaar deze termen). Ik kan het op zich wel, en het lijkt me nog steeds leuk om een keer iets voor om mijn handen te breien, maar blijkbaar ook weer niet zo leuk, want ik heb het nog steeds niet gedaan. Ik weet wel zeker dat ik hier niet nog een tweede van ga breien.

Ik weet dat dit een pakketje was dat ik een keer heb gekregen om een of ander schildpadje te haken. Ik vraag me af waar het patroon en de rest van het pakketje zijn… Ik hou niet zo van amigurumi/knuffeltjes, weet nooit zo goed wat ik ermee moet. Ik vind het soms wel leuk om ze te maken als cadeautje voor een baby of om een ander cadeautje op te leuken. Ik heb weleens een konijnenbruidspaar gehaakt toen ik mensen geld ging geven voor een bruiloft. En twee maanden terug een leeuwtje omdat mijn tante ons mee had genomen naar The Lion King. Maar verder?

Dit zou een gehaakte ballonhond moeten worden. Erg leuk idee, vind ik nog steeds. Maar ook in dit geval vraag ik me af wat ik ermee moet. Ik vrees trouwens dat ik dit niet eens af kán maken. Ik kwam erachter dat het patroon dat ik destijds gebruikte niet meer online staat en als dit al het garen is, kom ik tekort.

Oké. Misschien moet ik deze rommel nu gewoon weggooien of uithalen. Al heb ik nu toch weer wat hoop gekregen dat ik dat granny square-kussentje ga afmaken. En ik heb het nog niet eens gehad over mijn blik vol frivolitéspoeltjes en dun garen (dat in meer of mindere mate in de knoop zit), mijn stofjes (deels geknipt) en die ene boekenlegger waarop ik een stapel boeken aan het borduren ben. Die laatste ligt nog altijd voor het grijpen, gebroederlijk naast M.’s borduurwerk (een restaurantje aan het water waar ze al evenveel aan werkt als ik). Tja.

Maandag

(Omdat het wat al te makkelijk is voor mij om weg te zakken in een of andere herfstdip, die nog verder aangezwengeld wordt doordat S. ons nog steeds elke nacht wakker houdt en ik vorig jaar rond deze tijd zo fijn met zwangerschapsverlof was.)

♡ S. naar de crèche brengen met dit weer. Ze kan inmiddels op de fiets, maar ik ga eigenlijk altijd lopen, omdat ik anders zo met haar moet sjouwen (naar de berging waar de fiets staat en als we bij de crèche aankomen). Ook wel fijn om de dag te beginnen met een wandeling (vooral met dit weer dus).
♡ S. in een vestje dat mijn oma nog heeft gebreid. Mijn oma is gestorven toen ik 12 was, maar dit is er nog. In de kast ligt een heel stapeltje, door verschillende mensen gemaakt voor mij en m’n zusje of voor M. en haar zusje, en dit is het moment voor S. om ze te dragen, qua weer en maat. Zo mooi wat je kan doen met handwerken (misschien zelf toch ook eens een vestje of een trui voor S. maken als ze deze niet meer past).
♡ Gelukte scones (naar dit recept). Clotted cream vind ik wat te vet, maar met margarine en fruitspread zijn ze ook erg lekker.
♡ Gesprekje met R. (3) op de crèche.
Ik: ‘Hé R.’
R. (boos): ‘Ik bén niet R. Ik ben een brandweer!’
♡ Op zondag al boodschappen hebben gedaan voor maandag. En dus iets meer rust als S. het helemaal heeft gehad (dagelijks grofweg vanaf 17.00 tot ze naar bed gaat, of in ieder geval tot ze borstvoeding heeft gehad). Natuurlijk waren we alsnog een ingrediënt vergeten, maar dat heb ik redelijk kunnen oplossen.
♡ Lachen om Zondag met Lubach, hoe pijnlijk en raak het vaak ook is. Of misschien wel juist daarom. Ineens gebruikten ze ook weer mijn favoriete soundbite!
♡ Bloggen. Zonder pretenties.
♡ Mensen die de moeite nemen berichten te beantwoorden.
♡ Eindelijk weer een breiprojectje afronden. Met de nadruk op ‘tje’, maar toch. Later meer hierover!