Maand: april 2015

Ik had het eigenlijk nu pas willen vertellen. Dat was het oorspronkelijke idee, wachten op het contract. Want je weet maar nooit. Of, als je mij bent: het zal wel weer niet doorgaan. Nu had ik eigenlijk geen reden om aan te nemen dat het niet door zou gaan. Steeds minder. Want ondertussen werd (en wordt) er hard gewerkt aan de bundel en alles daaromheen. Ik wist al dat het ‘gewoon’ het Modelcontract zou zijn, en wanneer dat ongeveer mijn kant op zou komen.

Uiteindelijk bracht ik toch het nieuws vast, en dat was ook goed. Maar nu is het contract er ook echt! Vrijwel iedereen wist het inmiddels al, en het ondertekenen en terugsturen was op zichzelf ook niet heel bijzonder. Alles wat erin staat was al afgesproken, maar in het contract staat het allemaal nog eens opgesomd: de titel (waarover later meer), de deadline, hoe mijn naam in het werk vermeld zal staan. Niet dat ik een of ander vreemd pseudoniem gekozen heb, maar meer het idee: er zal dus een werk zijn waarin mijn naam vermeld zal staan! Dat de uitgever zich verplicht het werk binnen twaalf maanden uit te geven en belooft er zorgvuldig mee om te gaan, daar komt het zo’n beetje op neer. O, en hoe het zit als iemand er een toneelstuk of een film van wil maken. En nog zo wat van die dingen die met een dichtbundel toch nooit gaan gebeuren (maar je kunt ze maar vast vastgelegd hebben!).

Behoorlijk indrukwekkend, toch wel. En dat terwijl ik het Modelcontract dus al kende. Ik heb zelfs een heel vak moeten volgen over auteursrecht (tot mijn verbazing vond ik dat heel interessant, ik heb nooit overwogen om rechten te studeren, maar het is genuanceerd en talig, in die zin past het bij me). Het voelt toch anders als het over je eigen werk gaat. Beter!

Tussen alle deadlines door dus bewust even tijd genomen om hierbij stil te staan. Dat schiet er bij mij vaak bij in. Druk, overdreven, focus op wat nog beter had gekund. Maar als je dit al niet viert, wat dan wel?

Ik had dus een fijne dag in Antwerpen. Maar ik had nog steeds bijna niemand over mijn bundel verteld. Een van de mensen die ik het wel verteld had, was vriendin S., meteen na die lunch. S. zei dat ze al zo’n vermoeden had, maar dacht dat ze het vanzelf wel zou horen (zo fijn als mensen me mijn eigen moment laten kiezen!). En ze deelde haar eigen bijgeloof met me, dat precies andersom bleek te werken dan het mijne: zij vertelde zoiets juist aan zo veel mogelijk mensen, ‘want als zoveel mensen het weten, moet het haast wel doorgaan’. Verfrissend :)

De dagen erna had ik ook veel aan die zienswijze. Ik had op dat moment nog altijd niet besloten wanneer ik het dan wél aan iedereen ging vertellen. Ik wist dat ik erover wilde gaan bloggen en ik had ook al een aantal blogs in voorbereiding, maar dat was het dan ook. Inmiddels wist ik dat mijn collega-dichter totaal geen last had van mijn issues op dit punt: ruim voor de lunch had zij al overal op internet bekendgemaakt dat haar bundel zou gaan verschijnen bij Voetnoot. Dat mag ze natuurlijk helemaal zelf weten. Wel zag ik de bui al hangen: er waren wat foto’s gemaakt bij de lunch.

En inderdaad, ik was nog onderweg naar huis vanuit Antwerpen toen iemand me al feliciteerde met mijn bundel. Hij had mij herkend op een van de foto’s, de collega-dichter gevraagd of ik haar bundel ging redigeren, waarop zij had gezegd dat mijn bundel ook bij Voetnoot uitkwam. Dat neem ik haar niet kwalijk, wat had ze anders moeten zeggen?

Het was alleen niet helemaal (of eigenlijk helemaal niet) hoe ik het nieuws had willen brengen. Ik wil dit heel graag en het heeft voor mijn gevoel erg lang geduurd voor het lukte, daar maak ik geen geheim van. Dan mag het (oké, voor mijn doen) ook best groots aangekondigd worden. Het werd dus tijd om de bundelblogs online te gaan zetten en het te vertellen.

Het is niet zo dat nu ineens alle twijfels weg zijn. Het hoort ook wel bij mij om zo lang mogelijk over alles te twijfelen, ook over dingen die ik niet (meer) kan veranderen. Mijn eerste reactie op alle leuke en lieve reacties op mijn bundelnieuws was dan ook: Als het nu toch niet doorgaat, dan heb ik dit in ieder geval vast meegemaakt. Ja, ik word soms ook heel moe van mezelf. Iemand die ik over mijn aanvankelijke argwaan vertelde, zei: ‘Ging je nu twijfelen omdat ze jouw gedichten góéd vonden?’ Dan kan ik er ook wel weer om lachen, want dat slaat inderdaad nergens op.

Verder doe ik alles wat ik kan doen om ervoor te zorgen dat het gewoon wél doorgaat (vooral nadenken en schrijven), en in de tussentijd probeer ik zo veel mogelijk van alles te genieten. Hopelijk kan ik in de toekomst nog meer publiceren, maar er zal maar één eerste bundel zijn.

En dat dat zo veel mensen iets uitmaakt, dat had ik niet verwacht. Ik ben iedereen die de moeite heeft genomen om iets te laten weten enorm dankbaar. ♥

Zomaar op een doordeweekse dag naar Antwerpen. Daar kun je mij heel blij mee maken. Alleen is de reden meestal ‘in Antwerpen zijn’.

Niet altijd, met collega’s van de uitgeverij waar ik werkte zijn we er een keer naar een boekpresentatie geweest. Aanvankelijk konden we de locatie van de boekpresentatie niet vinden, dus een collega vroeg de weg… aan acteur Axel Daeseleire, die daar toevallig liep. Ik was de enige die hem herkende, dus ik stond er met open mond naast, vrees ik. Overigens legde Axel heel vriendelijk uit hoe we moesten lopen.

Ik won er twee schrijfwedstrijden. Toen MAZ net was opgericht en ik een prozaprijs kreeg voor mijn ‘stukjes’. Ik weet nog steeds niet of het proza is, maar toen besefte ik wel voor het eerst dat het misschien iets kon worden. Later won ik de eerste prijs voor mijn gedichten op een avond in de Permeke-bibliotheek. Er waren liedjes in het West-Vlaams waar ik niet veel van verstond en de prijs bestond deels uit een boekenpakket. Ze lieten dat met veel gevoel voor drama in een soort kist aan touwen neer vanaf een hogere verdieping. Volgens de presentator was het de bedoeling dat ik het uit de kist zou halen en triomfantelijk in de lucht zou houden. Nu was dat boekenpakket nogal enorm, de kist nogal diep en ik nogal slap. Oftewel: ik kreeg het er niet uit getild :)

Dit keer was de reden een lunch met de mensen van Voetnoot, de uitgeverij waar mijn bundel zal verschijnen. (Dat had ik nog niet eens gezegd, toch? Wat een waardeloze verdeling van informatie.)

Goed, op naar Antwerpen dus. Ik arriveerde er ruim op tijd, want je weet het maar nooit met de treinen. En inderdaad miste ik in Rotterdam bijna mijn aansluiting. Ik had eigenlijk nog wel wat leeswerk te doen, maar vanaf Rotterdam zat ik in de coupé met twee ex-medewerkers van de Spoorwegen, die uitgebreid bespraken wat er allemaal mis was met de Spoorwegen, de man van de nicht van die ene (‘Tja, ik vind het maar een lelijk ventje, maar zij is er gelukkig mee’) en de gezondheid van die andere. Wisten jullie dat je niet alleen een kaliumtekort kunt hebben, maar ook een te hoog kaliumgehalte? Nee, ik ook niet. En die man tot voor kort ook niet, maar hij had het. Het duurt ruim een uur om vanuit Rotterdam in Antwerpen te komen.

Het was natuurlijk geen straf om ruim op tijd in Antwerpen te arriveren (en verlost te zijn van die ex-medewerkers, die overigens geen ander doel leken te hebben dan met de trein op en neer te gaan naar Antwerpen…). Ik had nog tijd genoeg om rond te wandelen en om naar een van mijn favoriete plekken in Antwerpen te gaan: de St. Anna-tunnel, de voetgangerstunnel onder de Schelde. Ze hebben er houten roltrappen uit de jaren dertig! En het uitzicht aan de andere kant is zo mooi! Ik zag allemaal mensen door de tunnel hardlopen en ik was gewoon jaloers, omdat zij daar blijkbaar in de buurt woonden.

De lunch zelf (met de uitgevers, de redacteur en een andere dichter van wie de bundel bij Voetnoot verschijnt) was heel aangenaam. Ik geloof dat ik bij sommige mensen door mijn twijfels en terughoudendheid per ongeluk de indruk had gewekt dat het om een belangrijk sollicitatiegesprek ging, maar zo was het helemaal niet. Het was heel informeel en gezellig, met lekker eten.

Na de lunch had ik nog met S. afgesproken, een vriendin die nu weer in België woont. Het was superleuk om haar weer te zien en we konden zelfs voor het eerst dit jaar in de zon op een terras zitten (het was begin maart, dus wel met onze jassen aan, maar toch). En ik kwam geluk brengen, want de dag erna hoorde ze dat ze die ene geweldige baan gekregen had.

Het was een goede dag.